LOVE is when I met YOU

Chapter 26: Tears Hers Down

Chapter 26: Tears Hers Down

[Piano playing- Kiss the Rain] 🎶 🎹

[A/N]- mas mafi'feel nyo po sya kapag pinatugtog nyo yung mga songs na inilalagay ko sa bawat chapters while you are reading. Hope you like my update today. Happy reading 😘

Napupuno ng lungkot at galit ang puso ko. Na nakikita ko ngayon yung magulang ko
kritikal ang lagay. Nagagalit ako sa sarili ko. Feeling ko kasalanan ko ang lahat. Kung bakit nagka ganito si Dad.

Hinawakan ko yung kamay nya at inilagay ko sa pisngi ko. Ako muna ngayon ang nag babantay habang si mommy hinayaan ko munang mag pahinga. Alam kong pagod na pagod sya. Naaawa nga ako kay Mommy kasi nangayayat na sya. Isang linggo na kasi hindi padin nagigising si Dad, simula nung inatake sya sa puso.

"Dad, kung naririnig mo man po ako ngayon. Ako po ito si Juliet." Nag simula nanaman yung pag tulo ng mga luha ko. 😢

"Dad, im so sorry, dahil sinuway kita, I'm so sorry kung hindi ako naging mabuting anak sa inyo ni Mommy. Im so sorry cause I disappointed you." 😢 patuloy padin ang pag luha sa mga mata ko.

"Dad please be strong marami pa akong sasabihin at ikwe'kwento pa sa inyo eh. We need you, more than anything. At isa pa Dad, gusto ko makita nyo si Hailey yung anak ko. Yung apo nyo ni Mommy. Alam mo ba Dad kamukha mo sya." Tumungo ako sa kama nya, para isandal yung ulo ko. Nakaramdam nadin kasi ako ng sobrang pagka antok.

Ilang oras din ang lumipas. Nagising na lang ako nung hinalikan ako ni Mommy. I look at her and she smiled at me and I do the same thing too. ☺️

"Anak come let's go home. ☺️"

"Mommy, Im so sorry nakatulog po ako." 😳

"It's ok Juliet, I know wala ka pang tulog at pagod ka. Kaya come on let's go home."

"Pero mommy, paano po si Dad?"

"Dont worry, pupunta si Tito mo dito para mag bantay sa Dad mo."

Ngumiti ako, at tumayo na sa inuupuan ko. Kukunin ko sana yung maleta ko kung saan ko sya tinabi kanina. Pero pinadala na pala ni Mommy sa maid nila sa kotse.

Nung makababa kami, sakto at nag hihintay na yung kotse nila mommy sa baba. Kaya agad kaming nakasakay.

Na pupuno ng katahimikan ngayon. Si mommy, nakatingin lang sa bintana habang pinag mamasadan ang paligid na hawak hawak padin ang kamay ko.

Hindi ko maintindihan yung feeling ko, nalulungkot na sobra akong nahihiya sa magulang ko. Feeling ko hindi ko deserving na makita nila ulit ako, na bumalik muli sa buhay nila....Sino ba naman kasi ako diba. Yung anak na hindi nagpakita sa kanila ng 16 years.

"Anak I know, you have so much to tell about your life right now, that I would like to know. I hope this time you'll tell everything. 😢" nagulat nalang ako nung nag salita si mommy at tumungin sakin .Nasasaktan ako seeing her like this, tears falling down from her eyes. Nakaramdam ulit ako ng galit sa sarili ko. Kasi wala akong ginawa kundi bigyan ng pasakit sila ni Dad.

Hindi ako makapag salita, hindi ko namalayan na umiiyak na naman pala ako nung pinunasan ni mommy yung luha ko gamit yung kamay nya. Ngumiti sya sakin at agad nya akong niyakap ng mahigpit na dahilan para hindi ko na naman mapigalan ang sarili ko sa pag iyak. 😢

"Crying is how your body speaks when your mouth can't explain the pain you feel."

30 minutes din bago kami nakarating sa bahay from the hospital. Seeing our house makes me feel that I am completely home again. Ngayon ko nalang ulit naramdaman ito after 16 years.