"It's Complicated"

CHAPTER 7: "Let go"

CHAPTER 7

AYAH'S POV

"Are you okay?" Tanong ng lalaki

"Yes, I'm fine" I whispered.

Pagkatapos kasi ng mga nangyare, dinala nya ko dito sa kotse nya para maiwasan namin ang mga tao at para makapagpahinga na din ako. Hindi ko alam kung bakit ako sumama sa kanya at isa pa, ayoko namang magtanong kung bakit sya hinahabol ng mga babae.

Dahil ang gusto ko lang naman ay makaalis don. Pakiramdam ko kasi wala na kong ibang nararamdaman kundi sakit nalang kaya hindi ko narin kinaya at tuluyan na kong nalugmok sa sakit.

"Im sorry..." He said

"I-it's okay... you do-don't need to say sorry... a-actually I really don't know what to do awhile ago but... you save me"

Im tired...

I know, that my tears will fall again but I can't help it. It feels like I'm in a dark room and no one can reach me out there.

Nagulat ako ng kunin nya ang sumbrero nya sa akin. Kaagad akong yumuko upang hindi nya makita ang mga luha kong patuloy sa pagpatak.

"Here... Let me" sabi nya at ipinasuot ang jacket nya sakin.

"Wh-why?" I whispered.

"I don't know" malamig nyang sabi

"So-sorry for—

Hindi nya na ko pinatapos sa pagsasalita at mabilis nyang pinaandar ang kotse. Nanatili na lamang akong tahimik dahil halata namang ayaw nya ding magsalita pa ko.

I don't know why but when he hold my hand, its feel like I'm secured and no one can hurt me.

Napasinghap ako ng manlabo ang aking paningin dahil sa mga luhang patuloy parin sa pag agos. Sa totoo lang hindi ko na alam kung anong gagawin para maibsan ang sakit kahit na alam ko naman na noong una palang ay hindi nya ko magagawang mahalin.

When I met Matthew, I thought everything is perfect. He treat me so well like no one can. He was there at my lowest and he understand everything I said. He's like a prince from a fairytale that can love his princess for the rest of his life.

But sadly, I'm not the princess...

I'm just a woman who's wishing to be his princess. Woman that can do everything for him even if it's against to what she used to be....

Pumikit ako at nagpakawala ng malalim na paghinga upang maiwasan kong hikain ulit. Muli akong nagmulat ng mata at napalingon ako sa lalaki ng magsalita sya.

"Stupid"

He cursed under his breath at bakas sa kanyang mukha ang labis na pagkainis. Nagulat ako ng bigla nyang inihinto ang kotse sa isang mapunong lugar. Tinanggal nya ang kanyang seat belt at lumabas ng kotse. Umikot sya at pinagbuksan ako. Magsasalita pa sana ako ng hawakan nya ko sa kamay at hinila palabas.

Napasinghap ako ng hinawakan nya ang baba ko para magtama ang mga mata namin. Napatulala ako ng makita ko ng buo ang mga mata nya, they are steel blue eyes.

Alam kong ilang beses ng nagtama ang mga mata namin ngunit ngayon ko lang napansin ang tunay na kulay ng mga ito. It feels like they're telling me something that buried deep down to his soul.

Why do I feel cold suddenly?

"You know... I really don't know why are you doing this... but I think you need to stop being stupid, pathetic and hopeless... Hindi lang ikaw ang may problemang kinahaharap kaya hindi lang dapat ikaw ang pumasan ng mundo.... Can you please stop messing around, lady... Try to be strong enough to face your fears, to move forward for your future... It will happen if you just take care of your present's right now... You cannot just let things take over that can lead you to get hurt... Stop being so stupid!"