SEYYAH(mektuplar) DÜZENLENECEKTIR

1

        
Başladığınız tarih ve saati yazar mısınız?💐
.
.
.
.
.
İlerlediğim kadar var oldum bu hayatta Seyyah. Bir ömrüm yalnızca seni beklerken geçti. Ne kadar yorulduğumu tahmin etmeni elbette beklemiyordum lakin bir serin gülüş ihsan etmeni beklerdim mavi gözlerinden yüreğimdeki 'sen'e..

Sana biçtiğim sevginin bu uzun yolculukta bir nefese ihtiyacı vardı. Çünkü ben artık nefes alamıyorum Seyyah. Nefeslerim tükenir, sana çöl olan kalbim atmayı bırakırken usulca kapatacağım gözlerimi, biliyorum..

Ve fark ettim Seyyah; Sen aslında benim için bir boş bekleyiş fakat bu hayatta bir yaşama umuduymuşsun. İnsan severken fark etmiyor Seyyah. Bunu söylemek doğru olmaz hani ACZ diyor ya 'sevmekte yorulur' diye, işte tam o zaman fark ediyor insan artık sevmemesi gerektiğini..

Ben seni severken kendimden oldum Seyyah. Bunu gördükten sonra artık sana yorulmamaya karar verdim. Sana yaşanmışlığıma, sana sevgime hasreten gözümde bir damla yaş, kalbimde eski bir yara ol artık. Başımı yastığa koyduğum zaman senden gelen bir şey hissetmemeyim. buraya kadar seninle geldim bırakta burdan sonra kendim gideyim...

Yıllar çok çabuk geçiyor değil mi Seyyah? Güneş doğuyor, batıyor, dünya dönüyor, günler geçiyor ama geçip giden, yitip ardında bıraktığın ne varsa dönüp baktığın zaman asla eskisi gibi olmuyor. Ben senden biliyorum bunu. Senden sonra geride bıraktığım benden.

Belki bir gün eline ulaşır yazdıklarım bilemem, fakat geçse bile sen asla bilemeyeceksin bu satırların sana duyulan bir aşkla, bir sevgıyle bazen de nefret ve öfke ile yazıldığını.. Sana yazıyorum öfkeyle bugün, belki de duy diye. oturduğum pencerenin önünde elimde çayım, yanımda bir kaç çiçek var bugün. Yerlerini değiştirdim güneş almıyorlar diye. Bunlardan sanane belki ama seni anlattığım her şeyi bilmeni istiyorum satırlarımda.. Bugün yine geçtin kapımın önünden. Güneş tam tepede serin bir öğlen vakti elinde bir poşet var. Sanki mutsuz gibiydin. yoksa hissettin mi seni artık sevmek istemediğimi?

Sokağı dönmek üzereyken sana baktığımı hissetmiş gibi durup pencereme baktın. Aslında ben öyle teselli verdim kendime. Bana bakmadığını çok iyi biliyordum Seyyah pek tabii baktığın yeri de. Ama umut işte. İçimi çürüten umut, beni yine nefessiz koymuştu.. Yüzündeki mutsuz ifadeyi artık daha net görebiliyordum, ardından gelen kırık tebessümü ve çekip gidişinide..

Bir sır gibi geçti bugün de. Titreyen elimde düşmeye meyilli bardak dururken ben bugün yıne sana olan sevgimle burukça kalakaldım. Sahi insan yorulsa da hala sever miydi?