The Stone Keeper

Chapter 32

Chapter 32

Naghanda ang lahat dahil darating ang mga counselors at parents ng rank 10.Wala kaming alam kung bakit sila pupunta dito.Masyadong biglaan.

Nagsuot ako ng dress pa tuhod at doll shoes.I also have a hairband with ribbon style.Inayos ko ang salamin at umiiling-iling.Bumuntomg hininga din ako at ngumiti.I can so this.I comb my hair using my fingers bago ako lumabas ng dorm.

Nakasabay ko ang iba habang may magagandang kasuotan.Hindi ko nalang sila pinansin at itinuon ang tingin sa daan.

Pagdating namin sa gym ay marami ng estudyante.I find a place na hindi pa masyadong masikip.

Nakahanap naman ako at dali-daling tumungo dun.We are waiting almost half of hour hanggang sa naramdaman namin ang ibat-ibang presensiya mula sa entrance ng gym.

Napalingon ako dun and I saw the counselors with their serious look.Nasa huli ang mga magagandang ginang at makikisig na mga ginoo.

Tumahimik ang lahat dulot ng kanilang nakakasindak at nakakapangilabot na presensiya.

Tumungo silang lahat sa intablado habang inilibot ang kanilang paningin sa amin.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan.Parang may hindi magandang mangyari ngayong araw.Napapikit ako at kinalma ang sarili.

Stop thinking negative,Eleitheia.Really?

Sa aking pagdilat naging seryoso ang lahat.Walang anumang ingay ang ginawa ng mga estudyante sa sobrang tensyonado ang paligid dahil sa mga counselors at ang Rank 10.

"Good day."

Tumaas ang balahibo ko sa sobrang lamig nitong nagsalita.Sa kanyang tindig kita ko kung gaano kataas ang antas nito sa buhay.

"I know you are all confused why we are here.I will straight to the point that we,the counselors and rank 10 want you to find the girl with a white hair and golden eyes.If who can find her you have a great price from us."

"We need her.We want her.No questions just find her."

I was stunned.I feel numb.Hindi ko kayang igalaw ang katawan ko pati narin ang mga paa ko.Nanginginig ang labi ko pati narin ang mga kamay ko.

Mas dumoble ang kaba kong makita si Vonn na umakyat sa stage.He roamed his eyes and stopped at me.No emotion.Blank face.Hindi ko mabasa ang mukha niya.Halos habol hininga ang aking ginawang bumulong siya sa taong nagsalita at sabay silang lumingon sakin.

Napatingin na din ang ibang counselors.Nag-uusap at nagtatalo.Hindi sila naniwala kay Vonn but in the end they believe him.

Nagsimulang bumaba sa intablado ang mga counselors para pumunta sa kinaruruonan ko.I looked at Vonn.He's with Kaharah.Inakbayan niya ito.

Bumagsak ng dalawang balikat ko sa aking nasaksihan.Sobrang naninikip ang dibdib ko at nangingilid ang mga luha sa aking mga mata kasabay ng panghihina ng aking tuhod.At bigla nalang tumulo ang aking mga luha.

Papalapit ng papalapit sila sakin ang siyang pag-bigay ng daan ng mga estudyante.Nakasunod ang kanilang mga mata sa counselors na nakatingin sakin.

Why?Why Vonn?Paano mo ito nagawa sakin?

Pumikit ako at hinayaang tumakas ang mga luha ko sa aking mata.

Sa isang iglap lang naging ganito na ang buhay ko.Mas naging magulo.Tama bang pumunta ako dito?Tama bang pumasok ako dito?Tama bang maging mabuhay kagaya nila?Tama bang pinili kong magdesisyon na tahimik ang buhay?

Ngayon alam ko na.Hindi tama.Lahat ay mali.Sana hinayaan ko nalang ang sarili kong tumakbo nalang sa gitna ng kagubatan habang hinahabol ng mga kalaban.Sana hinayaan ko nalang ang sarili kong magtago kahit saan wag lang dito.