The Stone Keeper

Chapter 33

Chapter 33

Ikatlong Persona

Sa pagkawala ng katawan ni Eleitheia ay nabalot ng kadiliman ang buong Majica.Ang araw ay nawala.Ang bughaw ng kalangitaan ay naging itim.Ang payapang ulap ay naging makapal at nakakatakot sa dulot ng pagkidlat nito.Natigilan ang mga tao.Nagtataka,naguguluhan,nangangamba at natatakot sa nasaksihan.

"Eleitheia please.No.Don't leave me.Come back to me.I'm begging you,wife.I'm sorry.I'm sorry.Please.Don't leave me."mahinang pagmamakaawa ni Vonn sa babaeng maliit na ilaw na lamang ang natira sa kanyang bisig.

"Ang apo ko."Bigkas ng isang matandang kakadating lang.Suot nito ang kapang puti at nanginginig ang tuhod tumungo sa kanyang tinawag na apo.

Napaupo siya sa harap ni Vonn at umiyak.Lahat ay tahimik na umiyak.Hindi nila alam kung bakit sila nasaktan ng sobra.Para bang isang kawala ito sa kanilang buhay.

"Anong ginawa mo?Anong ginawa mo sa Apo ko? Pinagkatiwalaan ka niya pero ano ito?Walang hiya ka.Wala na.Wala na siya.Paano na tayo nito ngayon."

"I-I'm sorry."

"Walang magagawa ang sorry mo dahil wala na siya."Mahinang usal ng matanda habang pinahiran ang mga luhang tumatakas sa kanyang mata.

"Fuck all of you.Fuck you."Dumadagundong na sigaw ni Vonn habang masamang tinitigan ang mga konseho at mga mayayaman lalong-lalo na ang kanyang ama.

"Bakit?Bakit niyo yun ginawa sa kanya?Hindi niyo ba alam kung ano ang maidudulot nito sa atin ang pagkawala niya?Apo naman bakit di mo sinabi sakin?Bakit di mo sinabi sakin tungkol sa mga taong humahabol sayo?Bakit di mo sinabi sakin na ang kalaban ng buong Majica ang naghahabol sayo?"

Napatigil sa pag-iyak ang ibang estudyante.Napatulala ang ibang konseho.Napalunok ang iba at naguguluhan kung ano ang pinagsasabi ng matanda.

Napalingon ang lahat sa entrance ng may ilaw ang nagrefleka sa buong sulok ng gym.Nakita nila ang isang dwendeng may dalang lampara habang may takot sa mukha nitong inilibot ang tingin.Sa isang kamay niya at likuran niya ay may supot.Dahan-dahan itong tumungo sa lalaking nakayuko at tahimik na umiiyak.Tumigil ito sa harap at lumunok ng isang beses.Ibiniba nito ang dalang lampara sa tabi niya at tinanggal ang suot nitong sumbrero.

"Ikaw ba si Vonn?Asawa ni Nickkola?"Tanong nito.Napaangat ang ulo ni Vonn at tumingin sa dwendeng nasa harap niya.Napakurap-kurap ang dwende at binaba ang dala nitong supot.Inilabas nito ang bulaklak na kulay lila.

"H-How?"Nauutal na tanong ni Vonn.

"Bago siya nawala,bumulong siya sa hangin.Sabi niya dalhin daw dito ang bulaklak na lila.Ang reyna ng diwata ang naghatid sa bulaklak na lila sa amin.Isa sa amin ang kailangang tumungo dito para ibigay ito.Hindi ko alam kung anong gagawin niyo dito pero ingatan niyo ito.Mahalaga ito kay Nickkola siya ang nag-aalaga dito kaya ginoo,alagan mo ito.Parang kalahati ito ng buhay ni Nickkola.Hindi ko makuha kung bakit mo to kailangan gawin kay Eleitheia.Ikaw lang ang bukod tanging naging nobyo niya pero anong ginawa mo?Sinaktan mo lang siya.Sige aalis na ako may pinapautos pa kasi siya samin at kailangan namin itong matapos sa madaling panahon bago mahuli ang lahat.Sa lahat ng ginawa niyo sa kanya,tinulungan niya parin kayo.Dumilim na ang kalangitan hudyat na wala na siya.Wala na ang buhay ng Majica.Paalam."Mahabang wika ng dwende.Pinulot nito ang lampara at isinuot ang sumbrero.Tumalikod ito sa kanya at mabilis naglakad paalis ng gym.

Napaiyak si Vonn habang hinawakan ang lilang bulaklak.Sa gitna ng kanilang ginawa kay Eleitheia nakuha pa nitong ibigay ang ninanais nila.Inis na inis siya.Alam din niyang nandon ito sa tree house pero anong ginawa niya? Sinaktan niya ang babaeng mahal na mahal niya.

"Wife."Bulong niya sa hangin.

Mabilis tumayo si Vonn at pinahiran ang luhang tumatakas sa kanyang mga mata.Walang emosiyon siyang naglakad papunta sa kanyang ama habang bitbit ang bulaklak.

Huminto ito sa harap at madilim ang mukha habang tinitigan ang ama.

"Are you happy now? I lost everything.You lost my wife.My life.You're fucking stupid ambitious."

"V-Vonn."

"Shut the fuck up,Old hag."Umalingaw-ngaw ang sigaw niya sa buong gym.

"Vonn.Don't shout to your father."Epal naman ni Kaharah but Vonn gave her a death glare.Napaatras naman ito.

Vonn followed what her wife said.Inaalagaan niya ang bulaklak habang nasa gitna ito ng Middle City.May nakalibot itong harang na gawa pa niya.Nagbigay ito ng barrier sa buong Middle City.Doon niya din nalaman na ang ginawa ng mga dwende ay nagtanim pala ito ng bulaklak na kulay pilak sa ibat-ibang tribo para may barrier din.Ang nais ng kanyang asawa.Madilim parin ang kalangitan.Palaging gabi.Malalaman lang nila na gabi kung lalabas ang buwan na kulay pula.Nakakatakot na buwan.

Hindi niya alam kung ano ang maramdaman niya pagkatapos niyang ilagay sa kapahamakan ang kanyang asawa at nawala ito sa piling niya.Guilty,mad at sorrow.Hindi niya alam ngunit isa lang ang nasisiguro niya.Miss na miss niya na ito pero umaapaw parin ang pagsisisi niya.He hurt his wife so much.Wala naman itong ginawa sa kanya but niloko niya ito.

He missed his wife so much.He missed her smell,smile and everything.Namiss niya ito sa pagtulog.He felt alone.

It's almost one and half year na simula noong nangyari dun sa gym.Nagbago ang lahat pagkatapos ng mangyari yun.Everyone became silent.Everyone are scared.Everyone don't know what to do.

He tried to searched his wife everywhere.Tulad ng kanyang asawa,nilibot din niya ang mundo just to find her.Naniwala siyang buhay parin ito.Hindi siya naniwalang patay na ito kahit kitang-kita ng kanyang mga mata kung paano ito naglaho sa bisig niya.

Nakaupo siya habang nakatitig sa bulaklak na nag-iisa sa gitna ng Middle City.He stared at like nothing tomorrow.Sa ganitong paraan hindi niya maramdamang wala na ang asawa niya.He felt like his wife is beside him.Nakaupo at tulad niya ay nakatitig sa bulaklak.

Humapdi na naman ang mga mata niya.Tumingala siya sa madilim na kalangitan upang pigilan ang mga luhang tatakas sa kanyang mga mata.

"Vonn.Tara na sa Academy.Hinahanap tayo."Napakurap-kurap siya sa narinig at tumayo.Pinagpag ang pantalon at lumapit sa harang ng bulaklak.

"I'll be back,wife.I love you."Bulong niya sa hangin at sinundan ang kaibigan niya.

Walang mababakas na emosiyon ang mukha nito at mas lalo itong nakakatakot.He is more dangerous.He is more muscular and powerful.May manipis din itong biguti nagpapadagdag sa kanya sa pagiging attraktibo sa lahat ng mga babae.

Dumating sila sa Academy at lahat ng estudyante nadaanan niya ay napaatras at tumatabi.Mas naging wala siyang pakialam sa lahat,wala siyang pinansin at pinukulan ng tingin.Wala siyang tinitigan na babae simula noong nawala ang pinakamamahal niyang babae.Napahawak siya sa daliri na kung saan ang singsing ng kasal nila.Ang nag-iisang naiwan ng kanyang mahal at nagkukunekta nilang dalawa.Hinaplos niya ito at muling humiling.Ang palagi niyang ginagawa kapag ito'y kanyang hahaplusin.Nagbabasakaling matupad ang kaisa-isa niyang nais sa kanyang buhay.

'Come back to me,wife.I will wait for you even it will be decades to wait you.I love you,Mrs.Devereaux.I will do everything to forgive me.Kahit luluhod ako sa harap mo,gagawin ko.'