Ζάχαρη

Πρόλογος

Δεν ήξερα ότι μπορούσες να ερωτευτείς με την πρώτη ματιά.

"Γεια, συγγνώμη που ενοχλώ, μήπως έχεις ζάχαρη;".

Βασικά, το θεωρούσα πρακτικά αδύνατον. Εννοώ, έλα τώρα, πως γίνεται να ερωτευτείς έναν άνθρωπο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ μόνο μέσω μιας ματιάς;

"Ναι, φυσικά, ένα λεπτό. Είσαι... καινούριος στο κτήριο;".

Πώς θα μπορούσε κάποιος...

"Ναι. Μόλις εχθές μετακόμισα, έτσι δεν έχω προλάβει να αγοράσω τίποτα ακόμα, πέρα από καφέ. Ούτε και να βγάλω τα πράγματα μου από τις κούτες, προφανώς.".

Μάλλον, όμως, έκανα λάθος. Γιατί όταν σε άκουσα να γελάς... Λοιπόν, αυτός ήταν ο καλύτερος ήχος που είχα ακούσει.

"Μην ανησυχείς, θα βολευτείς εύκολα εδώ. Και οι γείτονες είναι πολύ φιλικοί και φιλόξενοι.".

Θυμάμαι ότι δάγκωσα το χείλος μου. Δεν ήταν επειδή ήθελα να σου την πέσω. Τουλάχιστον, όχι στην αρχή.

"Ναι... Το διαπιστώνω ήδη αυτό.".

Απλά θαύμαζα την ομορφιά σου. Ήσουν τόσο απλή, κι όμως τόσο μοναδική. Το κοκκίνισμα στα μάγουλά σου σε έκανε ακόμα πιο χαριτωμένη. Και ας φορούσες μόνο μια φόρμα και ένα φανελάκι.

"Ε.. Ορίστε η ζάχαρη!"

Θεέ μου, ορκίζομαι ότι σε είχα ξαναδεί κάπου. Όταν όμως σε είχα μπροστά μου έτσι, τόσο όμορφη, τόσο ντροπαλή, δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά εσένα. Το πως η τύχη μου μού είχε χαμογελάσει και γνώρισα μία τόσο όμορφη γυναίκα.

"Ευχαριστώ πολύ! Θα στην επιστρέψω το συντομότερο, έναν ελληνικό θέλω να ψήσω μόνο.".

Διάολε, δεν ήσουν πότε ντροπαλή. Ήσουν μια πολύ δυναμική γυναίκα. Και αυτό μου άρεσε τόσο πολύ πάνω σου. Αλλά εκείνη τη μέρα, το ξέρω, κι εσύ ένιωσες κάτι. Δεν εξηγείται αλλιώς η συμπεριφορά σου.