Ζάχαρη

Κεφάλαιο δέκα

"Που ήσουν, Πάρη; Ξέρεις τι ψέματα έλεγα για να σε δικαιολογήσω;" μου φωνάζει ο Δημήτρης.

Σκύβω το κεφάλι και παίρνω μια ανάσα. "Συγγνώμη, Δημήτρη. Δεν θα επαναληφθεί." λέω μέσα από τα δόντια μου.

Ό,τι και να πει έχει δίκιο. Ήταν ανεύθυνο που δεν επέστρεψα στο μαγαζί και δεν πήρα ούτε ένα τηλέφωνο, θα μπορούσα να είχα απολυθεί. Ο Δημήτρης, όμως, φρόντισε γι'αυτό. Είπε στο αφεντικό ότι με έπιασε μια ζαλάδα ξαφνικά και με έστειλε κατευθείαν σπίτι μου και ο Γιώργος συμπλήρωσε τη βάρδια μου.

"Το καλό που σου θέλω. Μην το ξανακάνεις αυτό, κατάλαβες;" λέει και ξεφυσάει.

Εγώ απλά κουνάω το κεφάλι μου και πηγαίνω να κάτσω στο μικρό τραπεζάκι που έχουμε δίπλα από το ταμείο. Ο Γιώργος έρχεται και κάθεται δίπλα μου και τον κοιτάω.

"Ευχαριστώ που με κάλυψες, φίλε. Όσα ευχαριστώ και να σου πω δεν φτάνουν." λέω με τύψεις να πλημμυρίζουν το κεφάλι μου για μία ακόμα φορά και εκείνος με πιάνει από τον ώμο φιλικά.

"Δεν κάνει τίποτα. Απλά την επόμενη φορά έχε το νου σου στο κινητό, σε παρακαλώ. Και, τέλος πάντων, που ήσουν;" ρωτάει και αφήνω μια ανάσα.

"Όταν πήγα να παραδώσω την πίτσα στην πολυκατοικία μου, βρήκα τον πρώην γκόμενο της φίλης μου να της ρίχνει χαστούκι. Βασικά, τον άκουσα, αλλά όταν μπήκα μέσα ήταν φανερό τι είχε γίνει. Έτσι τον σάπισα στο ξύλο και έμεινα όλο το βράδυ για να την παρηγορήσω." του εξήγησα και κοίταξα το κινητό μου χωρίς λόγο.

"Μάλιστα." λέει με έναν πονηρό τόνο και τον κοιτάω.

"Τι;".

"Αν ήταν μόνο φίλη δεν θα καθόσουν όλο το βράδυ μαζί της." παρατηρεί και χαμογελάει στραβά.

"Βλακείες, φυσικά και θα καθόμουν." λέω αμήχανα και μετακινώ τη ματιά μου στο πάτωμα.

"Όχι, δεν θα καθόσουν." επιμένει. "Είναι αυτή που μου λες τόσο καιρό, έτσι; Αυτή που σου έχει πάρει τα μυαλά." Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να χαμογελάει ικανοποιημένος από την διαπίστωσή του.

"Δεν θα έλεγα ότι μου έχει πάρει και τα μυαλά." παραπονιέμαι, αλλά κοιτώντας το βλέμμα του φίλου μου σωπαίνω.

"Λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση, σε συγχωρώ που με επιβάρυνες και με τη δική σου βάρδια." με πειράζει και χαμογελάω.

"Σκοπεύεις να της ζητήσεις να γίνει δικιά σου;" ρώτησε ύστερα από λίγο.

Γέλασα με τον όρο που χρησιμοποίησε. Να γίνει δικιά μου. Ίσως έχει γίνει ήδη.