Ζάχαρη

Κεφάλαιο έξι

Πάρης

"Έλα, Γιώργο. Τι λες να πάμε για κάνα ποτάκι σήμερα, μετά τη δουλειά; Ναι, μετά τη δουλειά. Δεν είμαι εκεί γιατί ξέχασα το τσαντάκι με τα κέρματα. Ναι ρε, έρχομαι. Ωραία, μετά πας αλλάζεις γρήγορα και σε συναντάω στο Λόχαν. Εντάξει. Πες και στα παιδιά!" κλείνω το τηλέφωνο και ανοίγω γρήγορα την πόρτα του διαμερίσματός μου.

Παίρνω το τσαντάκι και στηρίζω τον εαυτό μου στον τοίχο, φέρνοντας στη σκέψη μου την Χριστίνα. Ήταν όμορφη. Όπως πάντα.

Αφήνω μια ανάσα και βγαίνω από το διαμέρισμα. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Γιατί την ακολουθώ. Άκουσα τη φίλη της που είπε ότι θα πάνε στο Λόχαν και είπα στα παιδιά να πάμε κι εμείς και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Τι με έχει πιάσει;

Εννοώ, εχθές περάσαμε υπέροχα. Και φοβάμαι ότι τα πράγματα δεν θα είναι τα ίδια μετά από αυτό, αλλά δεν μπορώ να την βγάλω από το μυαλό μου.

Δεν γίνεται να μου αρέσει, έτσι; Την γνωρίζω μόλις λίγες εβδομάδες! Ναι, την γνωρίζω λίγες εβδομάδες, όμως έκανα σεξ μαζί της.

Χτυπάω το κούτελό μου με το χέρι μου και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες της πολυκατοικίας. Πρέπει να συγκεντρωθώ, να πάω γρήγορα στη δουλειά και να συνεχίσω με τις παραγγελίες.

Γιατί, όμως, το μόνο που σκέφτομαι είναι να πάω στο κλαμπ και να την δω;

[ . . . ]

"Τι ζέστη είναι αυτή." ξεφυσαει ο Μιχάλης και κλείνει τον φούρνο.

"Ναι, φίλε, σε λίγο θα γίνουμε οι ίδιοι πίτσες εδώ μέσα." λέει ο Γιώργος και γελάω.

"Έλα μην ακούω γκρίνιες, έχουμε έξοδο σήμερα.".

"Που θα πάτε πάλι, ρε αλήτες;" λέει ο Δημήτρης όταν έρχεται κι αυτός κοντά μας.

"Λόχαν." απαντάει ο Γιώργος πριν προλάβω να μιλήσω. "Θέλετε να έρθετε και εσείς;".

"Παιδιά, εσείς μπορεί να είστε νέοι, αλλά εγώ τα έχω φάει τα ψωμιά μου." λέει ο Δημήτρης και γελάμε.

"Σιγά, ρε Δημήτρη, στα τριάντα πέντε σου είσαι, τώρα ανθίζεις σα μπουμπούκι." τον πειράζω και γελάμε όλοι μαζί.

"Αυτό το μπουμπούκι θέλει ξεκούραση, οπότε δυστυχώς θα αρνηθεί την πρόσκλησή σας.".

"Εγώ είμαι μέσα." λέει ο Μιχάλης καθώς φοράει τη ζακέτα του.

"Τέλεια. Ο Γιώργος έχει πει και σε κάτι φίλους μας, οπότε θα είμαστε μεγάλη παρέα. Άντε, πάμε, και σε μία ώρα να σας δω στο Λόχαν." τους κοιτάζω στραβά και εκείνοι με χαιρετάνε στρατιωτικά.