Ζάχαρη

Επίλογος

Έξι μήνες μετά.

Πίνω νερό και κοιτάω τα μηνύματά μου. Τίποτα... Δεν απάντησε ούτε στα τελευταία μηνύματα που της έστειλα. Αναστενάζω και χαιρετάω μια πελάτισσα που μόλις μπήκε στο μαγαζί.

"Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;" ρωτάω ευγενικά και ύστερα από μερικά λεπτά τυλίγω τα λουλούδια που ήθελε.

"Καλή σας μέρα." χαμογελάω και αφού φύγει ξεφυσάω.

Το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει και βλέπω το όνομα του Άγγελου στην οθόνη.

"Έλα.".

"Έχω νέα που θα σου αρέσουν πολύ.".

"Πάρη, έχουμε δύο παραγγελίες να παραδώσεις." λέει ο κύριος Γιώργος και του λέω ότι πηγαίνω.

Παίρνω τα λουλούδια και μπαίνω στο φορτηγάκι. "Τι έγινε;" ρωτάω τον Άγγελο.

"Σου έκλεισα οντισιόν για ένα καινούριο μαγαζί. Ψάχνουν μουσικούς και επειδή ξέρω τον ιδιοκτήτη σε πρότεινα. Η οντισιόν είναι σήμερα στις έξι. Θα μπορέσεις να πας;" απαντάει και ένα χαμόγελο χαράζεται στα χείλη μου.

"Πλάκα κάνεις! Ναι, μπορώ να πάω, τελειώνω το μεσημέρι απ'τη δουλειά. Τέλεια! Ευχαριστώ, φίλε, είσαι ο καλύτερος." λέω, γεμάτος ευγνωμοσύνη.

"Το ξέρω. Μην αργήσεις. Έχεις την ευκαιρία που έψαχνες τόσο καιρό, Πάρη. Μην την σπαταλήσεις. Αυτό το μαγαζί έχει πολλές διασυνδέσεις, δεν ξέρεις που θα βρεθείς. Όποτε, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος." λέει σοβαρά και καταλαβαίνω που το πάει.

"Μην ανησυχείς. Θα είμαι." ξεφυσάω ξανά.

Κλείνω το τηλέφωνο και μου στέλνει τις λεπτομέρειες σε μήνυμα. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουν αυτά που μου είπε και το πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα τους τελευταίους έξι μήνες.

Θέλω να πάρω αυτή τη δουλειά. Ίσως αυτή είναι η ευκαιρία για να ξεκινήσω μια καριέρα στο χώρο της μουσικής. Δεν θα την αφήσω να πάει χαμένη. Αλλά δεν θέλω να τη χαρώ μόνος μου.

Αυτό ήταν. Το αποφάσισα. Θα την αναγκάσω να μου πει ό,τι έγινε εκείνο το βράδυ.

[ . . . ]