Ecmel / Tamamlandı

0.1

Merhaba! Yeni bir kitapla buradayım yine, umarım kalbinizde bir yerim olur. Çok istemiştiniz, ben de yazmak istedim. Ahu'dan gelenleri görmek isterim 💜

Bu kitap ne zorluk yaşarsa yaşasın hep sevmeye devam eden, sevgisine ihanet karıştırmayan nadide insanlara ithaf edilmiştir.

01.05.2020

Buraya sizler de başlama tarihinizi bırakabilirsiniz.

Sevdiğiniz satırlara 🌺 bırakmayı unutmayın, Ecmel'in mezarı için... 💕

Bu özel kitaba özel bir şarkıyla başlamak istedim, sevdiğimle şarkımız... 💙

İyi okumalar!

***

Ben seni hayatta kaybettim, yazdıklarımla hayat bulacaksın... 🍃

***

Puslu ve kasvetli bir hava Ecmel... Masanın üzerinde yarısı çoktan bitmiş, soğumaya yüz tutmuş kahve ve elimde son kalan sigara duruyor öylece. Kıyafetlerim oraya buraya atılmış, yatağım toplu bile değil. Kalın perdeler sen gittikten sonra bir daha almadılar güneşi içeriye. Günlerdir açmaya korktuğum kapı hüzünle bakıyor yüzüme, küstüğüm defterim onun aksine neşeli. Sana yazıyor olduğum her satır için sevinçle kirletilmeyi bekliyor.

Bu ev, bu oda ve bu eşyalar... Hepsi seni bekliyor Ecmel, senin gelmenle yeniden hayat bulacak yuvamız. Sen rutin işlerini yapmaya yeniden yeltendiğinde ben her zaman ömrüm boyunca yapmak istediğim görevimi yapıp izleyeceğim suretini. İzlediğim zaman gerildiğini biliyorum Ecmel fakat bağışla beni, buna istesem de son veremem ben. Yüzünün her bir detayını ezberlemek isterdim seni kaybetmeden.

Bir nefes çektim ciğerlerime usulca. Bekledim Ecmel, sigara içişime kızmanı bekledim fakat içimdeki cılız umut, nefesimi bırakırken söndü. Senin artık burada olmadığını veyahut senin bir daha asla yanımda olamayacağını unutmuştum. Oysa unutmaktan çok hiç gerçek olmamasını dilerdim.

Telefonum çalmaya başladığında uzanıp elime aldım. Sen gittikten sonra sanki yıllardır sessizlik hapsetmişti beni içine. Yıllardır konuşamıyormuş gibi hissettim. 7 gündür kendine edindiği görevi yerine getiriyordu Kadir, seni kaybettiğimden beri her gün istikrarla arıyordu. Evimize geldiğinde kapıyı açmayacağımı öğrenmişti sonunda. Arama sonlanana kadar ekrana baktım. Son konuştuğum kişi sendin Ecmel, henüz başkasıyla konuşup bendeki senden biraz olsun azalmanı istemiyordum, hazır değildim buna.

Bugün işe gitmem gerek, evlendikten 2 ay sonra açtığımız o dükkana gidip yüreğimde seni taşıyarak hayatıma devam etmeliyim. Hep böyle diyorlar Ecmel, oysa bilmiyor kimse sensiz hayatımın olmadığını, hep bir yanımın buruk kalacağını ve sen olmadan yaşama amacımın hep eksik kalacağını... Benim için yaşam sen varsan vardı ancak, inan bana, peşinden gelmeyi çok düşündüm. Bu hayatta o okyanus mavisi gözlerine bakıp, altın sarısı dokunmaya kıyamadığım saçlarına dokunamayacaksam bir daha nefes almamın ne anlamı vardı Ecmel?

Söylesene, benim sensiz ne anlamım vardı Ecmel? Bu evin, bu eşyaların, bu yatağın... Elimdeki sigara bile senin yokluğunda yalnızca acı için vardı, haz yoktu, yalnızca sana bir adım daha yakın hissettiriyordu.

Ben korkak adamın tekiyim Ecmel, ne sensiz bir hayat sürmeye cesaretim var ne de peşinden gelmeye... Öyle ya, hep arkamda oldun benim. Bu evi yuva yapan sendin, dükkanımızı çekip çeviren de sendin, ben sanki bu dünyaya yalnızca seni sevmek için gelmiştim, suretinin güzelliğiyle sarhoş olup yalnızca seni sevmiştim bu aciz hayatımda. Aldılar elimden seni Ecmel, bu hayatta en çok değer verdiğim seni bana çok gördüler.