Ecmel / Tamamlandı

Final

Şarkıyı belirttiğim yerde açın lütfen 💙 Sevdiğiniz kısımlarda 🌺 koyup oy vermeyi unutmayın canlarım 💙

***

Bu sana son mektubum ayrılmaya mecburum
Ne olur anla beni bu aşktan korkuyorum🎶

***

Ancak ölüm ayırabilirdi bizi, oysa şimdi birleştirecek... 🍃

***

Ecmel bugün hava biraz kötü nedense, öyle kapalı ve yağmurlu ki aklıma hep seninle bugünlerde yaptığımız anılar geliyor. Birlikte balkonumuza çıkıp iki tane battaniyeyle otururduk önce öylece. Ardından sana kendimi çok uzak hissederdim, daha yakın olmalıydın bana Ecmel, bana en yakın sen olmalıydın. Bir battaniyeyi bırakır seninkine sığınırdım, sen de kabul ederdin beni her zaman. Her gök gürültüsünü duyduğumuz zaman sen öyle sarardın ki bedenimi sevgilim, nefesim kesilirdi benim.

'' Nefes alabiliyor musun? '' diye sorardın bazı anlarda, öyle güzel sığınak yapardın ki beni gerçeği saklardım senden.

'' Sen bana yakınken ancak alabiliyorum. '' derdim gözlerine bakıp, oysa bazı anlar gerçekten alamaz olurdum kollarından.

Şimdi Ecmel, ben nefes alamıyorum. Bu hakikati sana söylemek inan çok zorluyor beni ama Ecmel'im benim saklamaya zamanım kalmadı artık. Bedenimi saran kolların olmadan, okyanus gözlerin veyahut koklamaya doyamadığım sarı saçların olmadan nefes alamıyorum ben. Yine yanıbaşımda olsan olmaz mı nar çiçeğim?

Dün gelen o isimsiz mektupla oturdum bu kez balkonumuza sevgilim, senin oturduğun köşeyi seçtim özenle. Huzur tatmak istedim ama izin vermedi yokluğun, ben de kabullendim bunu artık. Hiç kabulleneceğimi ummazdım kendimden, bir an kendimi atmak istedim şu balkon demirlerinden ama beni hayalim durdurdu. Ölümü bekleyeceğim mecburen Ecmel'im, cennette seni düşlerken yanına ulaşmam ancak böyle mümkün olacak, kendime kıyamam anla beni meleğim.

Bir sigara yakıp açtım mektubu usulca, beni öldüreceğini bilmeden Ecmel'im.

'' Merhaba...
Nasıl başlamam veya ne söylemem gerektiğini bilmiyorum, ne cesaretle bunu yapmaktayım inan bunu da kestiremiyorum ama bunu yapmalıyım. Ruhunu feda eden bir kişi uğruna en azından bunu kendime borç bilmeliyim, her ne kadar ödeyemeyeceğim bir borç olsa da yapmalıyım bunu...

Benim kim olduğumu merak ediyor olmalısın, bu sorunun yanıtını da veremiyorum ben kendime. Kelimeler kafamda uçuşuyor, hiçbirini ayaklarından tutup işleyemiyorum şu boş kağıdın boş satırlarına... Biraz alkolün de etkisi vardır belki, bilemiyorum. Ne çok bilmediğim husus varmış, şimdi anlıyorum.

Sana bu acıyı yaşatan ne yazık ki benim Baran, bu acıya sebep olan aşağılık olan tek kişi benim. Belki tek kişilik bir suç değil bu ama olsun, ben bütün sorumluluğu üstleniyorum şimdi. Oysa ilk günden yapmalıydım bunu ama korkağın tekiyim aynı zamanda. Bütün hatalarımı kabul edip hiçbir şey yapamadım.

Bu satırların sahibi, hayatının yıkılışının sahibi benim, Tayfun. Erva'yı kollarından alıp toprağın altına emanet eden, sana geceleri tıpkı gündüzler gibi zehir eden ve hala bunca olana rağmen susan benim. Ama bundan sonra susmak yok Baran, sana her şeyi anlatmalıyım. Bunu ayık kafayla yapamazdım, karmaşık yazarsam affet.

Ben Erva'nın eski bir arkadaşıyım, sen böyle biliyorsun değil mi? Hastanede karşılaştık, karaciğer yetmezliğimi öğrenip yardımcı olmak istedi ve ruhunu kaybetti. Böyle mi oldu her şey Baran, böyle mi elinden aldım eşini?

Hayır Baran, hayır. Sana daha fazla yalan söyleyemem, bunu yapamam. Ben onun okul arkadaşı değilim, biz birbirimizi uzun zamandan beri de tanımıyoruz. Alaleda bir gün gömlek almak için dükkanınıza geldim Baran ve ne oldu biliyor musun? O masumane güzelliği gördüm, bunu kalbime yapmak istemedim inan bana ama elimde olmadı hiçbir şey. Parmağındaki yüzüğü bir an silip attım aklımdan ve her gömlek deneyişimde Erva'yı kendi evimde düşündüm. Evden çıkmadan önce bana giymem gereken kıyafetleri veriyor gibi hissettim.