Mafya Mı Peh!

🌙1.0🌙

Dj tuana sunar...
Yolculuk sanki hiç bitmeyecek gibiydi, Kuzeyle konuştuğumuz konular sabitti zaten. Başımı cama yaslayıp düşünmeye başlayacaktım ama başım cama saniyede 100km hızla çarpıyordu. Başımı cama yaslayıp düşünmek hiç de iyi bir fikir değildi, kafamı koltuğa yasladım. Yollarda uyuyamıyordum, anılar geliyordu hep gözümün önüne.
"Git de konuş artık şu çocukla" diyen Umut'a gözlerimi devirdim. O çocuk bana bakar mıydı diye düşündüm ve Umut'a da sordum.
"Bu çocuk bana bakar mı?"
Umut alaycı bir tavırla bana baktı ve konuşmaya başladı.
"Sandığın kadar çirkin değilsin Melis, git de şansını dene" dedi ve beni hafifçe ittirdi. Kantinin girişinde öylece ona bakıyordum, derin bir nefes aldım. Er ya da geç bilecekti değil mi?
Onun masasını gözlerimle buldum, yine tek başına oturuyordu. Niçin bu kadar yalnızdı ki? Umut fısıldadı "yapabilirsin." Yapabilirim. Okul eteğimi düzelttim, saçlarımı geriye attım ve yürümeye başladım. Kahverengi masaların yanından geçerken gözüm hedefteydi. Heyecandan düşüp bayılacak olsam da bence bunu belli etmiyordum. Nihayet onun sırasına vardım ve karşısındaki boş sandalyeye oturdum. Kahverengi gözleri şaşkınlıkla açıldı.
"Naber" diye sordum muhabbete girmek için.
Yanakları pembeleşmişti, o da mı heyecanlanmıştı yoksa?
"İyiyim Melis, senden naber" karnımdaki kelebekleri saymazsak iyiydim.
"Ben de iyiyim, sana bir şey söylemem lazım."
Derin bir nefes aldım, sözleri aklımda toparlıyordum. Merakla bana bakıyordu, ellerimle oynarken sonunda cesaretimi topladım.
"Bak, sana garip gelebilir ama-"
"Ben de seni seviyorum" dedi utanarak. Gerçekten şok olmuştum, o da beni seviyordu. Şuan ne yapmalıydım diye düşünecektim ki zil çaldı.
"Çıkışta görüşüyoruz o zaman"
Gülerek başını salladı, ben dünyanın en mutlu insanı olabilirdim.
Düşüncelerimden sıyrılmamı sağlayan şey Umutun sesiydi.
"Melis, Meeelis"
"Noldu Umut"
"Kusucam ben galiba"
"Tamam" diyen kişi Kuzeydi. Bir benzinliğe girmiştik. Kapıyı açtım ve Umutla tuvaletlere doğru gitmeye başladık.
Benzinliğin biraz dışarısındaydı, nihayet vardığımızda orada lavaboların olmadığını gördüm. Umutla aynı anda derin bir nefes verdik.
İşte şimdi başlıyorduk.