Διπλός Πειρασμός

Πρόλογος

23 Mαρτίου 1964, Μόναχο

Αθήνα, 1941. Η πόλη των θαυμάτων και των μικρών θεών που μεταμορφώθηκε σε φωλιά των λύκων, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν μετά την άφιξη των Γερμανών στην Ελλάδα. Πολλοί θα μπορούσαν να πουν πολλά παραμύθια για εκείνη την περίοδο, αλλά εάν κάποιος δεν την είχε βιώσει όπως εγώ και χιλιάδες τότε άνθρωποι, καλύτερα θα ήταν να μη διηγείται ιστορίες με δράκους. 

Υπήρχε πολλή πείνα, πτώματα κοκκαλιασμένα στο δρόμο και σαπισμένα δίχως καμία αξιοπρέπεια. Θα μου πεις είχαν και εν ζωή; Εγώ τουλάχιστον είχα σταθεί τυχερή τότε χάρις την οικογένεια μου και οφείλω πολλά στον πατέρα μου, ο οποίος δυστηχώς έφυγε από τη ζωή λίγα μόλις χρόνια μετά τον πόλεμο. Τον αγαπώ πολύ, ήταν η αδυναμία μου ακόμα και αν διέπραξε θανατηφόρα λάθη, αλλά τι περιμένεις; Ο πόλεμος σου κλέβει την ανθρωπιά, τραβώντας συνάμα και την ηθική. Παντού φαντάσματα να τριγυρνάνε, άβουλα και πονεμένα και άλλα τόσο κακιασμένα, διψασμένα για αίμα. Πάντα αχόρταγα να παραμονεύουν για το επόμενο θύμα τους.

Έχασα πολλά τότε, και ένιωθα τη μοναξιά να με γδέρνει κάθε μέρα, να μπίχνει τα νύχια της στο παρθένο μου σώμα, το οποίο ήταν ο ναός μιας κολασμένης ψυχής. Κάθε νύχτα έβλεπα εκείνους στους οποίους προκάλεσα κακό, που πρόδωσα. Θανατηφόρες τύψεις, άθλιες αναμνήσεις! Μονάχα εκείνος είχε απομείνει στο πλάι μου, να με αγγίζει ακόμα και όταν εγώ πονούσα και να με γιατρεύει. Ο ερωτάς μας, ήταν το μόνο ζωντανό πράγμα που υπήρχε μέσα μου και ευτυχώς είχε ριζώσει τόσο καλά ώστε να αποφέρει καρπούς. Όμορφους και νέους καρπούς, οι οποίοι έγιναν λουλούδια, τα πιο χρωματιστά και τα πιο αξιοθαύμαστα, κάνοντάς με κάθε μέρα περήφανη.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος κάποτε ήταν το άγνωστο, αλλά τελικά έγινε το παρελθόν, που σκαρφάλωνε πάνω μου και ασελγούσε δίχως να το καταλαβαίνω, ή μάλλον ναι αλλά το αγνοούσα. Δε θα σταματήσει να το κάνει, αλλά τώρα είμαι πιο δυνατή.

Η ζωή μου θα γίνει η δική μου, προσωπική ιστορία που θα τη διηγούμαι στα μελλοντικά εγγόνια μου και θα τους φαντάζει ψέμα. Όλος μου ο πόνος και η χαρά γραμμένα σε ένα λευκό χαρτί, αλλά αποτυπωμένα σαν στίχους ενός ποιητή πάνω στην καρδιά μου. Αλλά όπως πάντα συνήθιζα να λέω, θα είχε νόημα ποτέ ένα θεατρικό έργο δίχως δράμα; 

Ακόμα και τώρα που δεν κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, ένα μόνο πράγμα γνωρίζω: πως δεν μπορώ να βρω το δρόμο της επιστροφής για τα παλιά λημέρια, για το παρελθόν. Ένα μονοπάτι είναι αυτό που πρέπει να ακολουθεί ο άνθρωπος και να μην τον κρατάνε πίσω οι σκιές των παλαιών του πράξεων, το μέλλον και να παίρνει δύναμη από το παρόν.

Προχώρα άνθρωπε, προχώρα! Και μην κοιτάς πίσω πλέον!