ANKSİYETE GÜNLÜĞÜM

Utopia

Ruhunda sıkışmış gibi hissetmek... Nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Hiçbir yere ait değilmişim gibi. Sanki hiçbir işe yaramıyormuşum gibi. Bu dünyada sadece yer kaplıyorum sanırım.

Hayallerim var ama hiçbirini gerçekleştirecek gücü kendimde bulamıyorum. Bu yüzden sürekli mutsuz oluyorum. En mutlu anlarımda bile. Her şeye sahip olmak istemek yorucu.

Her şeyin en iyisini hak ettiğimi düşündüğüm ve bir kraliçeye layık hayat sürmek istediğim için ruhum bazen acı çekiyor. Çok komik gelmiyor mu kulağa? Çok şımarıkça...

Durup,bakıyorum hayatıma. Ve hiçbir şey için memnun veya mutlu değilim. Asla yeterince mutlu olamayacağım. Mutlu olduğumu zannettiğim anlar bile bir hiçe dönüşüyor bazen.

Tamamen hissizim. Hiçbir şey için üzgün veya mutlu değilim. Bu benim en korkutucu halim. Böyle anlarda kendimden bile çok korkuyorum.

Hayatımın her saniyesinden zevk almaya çalışırken gerçekler yüzüme vurdukça hissizleşiyorum. Dünya böyle bir yer. Senin zevk alman için yapılmış bir yer değil. Sadece savaşmalı ve hayatta kalmalısın. Sadece yaşamalısın...

Bir şeytan ruhumu ele mi geçirdi yoksa bu hep ben miydim?

Beni ne yaralayabilir ki? Kim canımı yakabilir? Hiç sanmıyorum...

Kendime en büyük acıyı kendim verirken başka kim yapabilir ki bunu?

Kafamın içindeki dünyama kaçmaya çalışıyorum her seferinde. İnsanlardan uzakta. Sadece benim istediğim şeylerin olduğu mutlu bir yer. Sonra gözlerimi açıyorum ve bu daha çok acıtıyor.

Herkesten ve her şeyden kaçmak istiyorum. Koşarak uzaklaşmak istiyorum. Kimse izimi bulamayana kadar.

Her şeyi yanlış mı yapıyorum? Hangi yoldan yürüyorum? Bilmiyorum açıkçası.

29.04.2020