ANKSİYETE GÜNLÜĞÜM

Slump

Ellerim üşüyor bu soğuk gecede. Buz gibi parmaklarım ruhumu üşütüyor. Dinlediğim hiçbir müziğin tadını alamıyorum. Hiçbir melodinin anlamı kalmamış sanki. Toparlanmaya çalışmıyorum. Sadece nefes almaya çalışıyorum rahatça. 

Müziği duymak istiyorum. Zevk almak ve dans etmek istiyorum. Veya üzgün şarkılar dinleyip,ağlamak istiyorum. Ama hiçbirini yapamıyorum. Ağlamak için bile gücüm yok. ''Her şey geçecek iyi olacaksın'' demek istiyorum kendime yeniden. Ayağa kalkıp yüzümü yıkamak,kendime gelmek ve yeniden hayata tutunmak için toparlanma planları yapmak istiyorum.

Defterime hızlı hızlı hissettiklerimi yazmak,sinirlenip, yırtıp atmak istiyorum. Bir şeyler hissetmek istiyorum.  Üzülüp ağladığımda kahvemin ve çikolatamın beni mutlu etmesini istiyorum. Acıktığımda yediğim yemekten tat alabilmek istiyorum. Boğazıma takılı kalmasını değil.

Nasıl bu hale gelebildin? Daha çok gençsin? Gülüp,eğlenmek gerekir. Bu şeyleri yazmak fazla ağır değil mi senin için? Nasıl olur da bir gram mutlu olmazsın?

Uyuyup,uyandığımda yeni bir gün beni daha mutlu etmiyor. Hislerim tamamen aynı. Aynı ölmüş ruhum ve ben. Dünyadaki günlerimin bitmesini bekliyorum adeta. Zaman geçsin diye yaşıyorum. Uyuşmuş beynim ve kalbim çok yorgun. Göz pınarlarım göz yaşı üretemiyor.

Tekrar tekrar ayağa kalkıp düşmekten yoruldum. Her şey mükemmelmiş gibi gülümsemekten sıkıldım. Sanki bir ben kaçırıyorum bütün hayatı. Bir ben kaçıyorum her şeyden. Saklanıyorum bütün gerçekliğin arkasına. Korkuyorum çünkü. İnsanların karşısına çıkmaktan. Maskenin arkasına saklanıyorum her seferinde. Ne kendimle ne de gerçeklerle yüzleşecek cesaretim var.

05.05.2020