Hissizleştiğimden ve daha güçlü olduğumdan bahsetmiştim ya hani? Neden şimdi öyle olamıyorum. Bu kadar mıydı her şey? Gerçekten dayanamıyorum artık. Yaşamamın hiçbir önemi yokmuş gibi...
Bir ölü gibi etrafta gezerken birden deli gibi ağlamaya başladım. Adeta içimdeki zehri kustum. Güçlü gözükmeye çalıştığım ve kendimi kandırdığım her an için ağladım. Mutluymuş gibi davrandığım anların sadece sahte bir sahne olduğunu bir anlığına anımsadım.
Bir anlığına bütün perdeler indi. Ve ben hiçbir seyircinin göremeyeceği şekilde gerçek kendimle baş başa kaldım. Çok kötüydü. Anlatamıyorum acımı. Artık daha fazla anlatamıyorum ve anlatmak istemiyorum.
Bu kitap ben tamamen iyileştiğimde son bulacaktı ve ben hala yazıyorum...
Aklımı koruyamıyorum artık. Neden tutunmak zorundayım bu hayata? Neden vazgeçemiyorum her şeyden? Yürüyecek gücüm yok ama ben yola devam ediyorum kanlar içinde.
Birisi beni duyuyor mu? Çok fazla kan kaybettim. Belki de ben etrafta dolaşan ruhumu yaşıyor zannediyorumdur. Hala yaşadığımı sanan kendim yardım bekliyordur.
O kadar çaresiz hissediyorum ki bazı anlarda... Sihirli bir değneğin hayatımı değiştireceğini umut ediyorum.
Karanlık bir sokakta yürüyorum. Yoluma devam ediyorum ve koşuyorum arkama bakmadan. Ama hayaletler beni kovalıyor. Canımı acıtıp beni korkutmak için, etrafımı sarıyor her biri.
''Biri yardım etsin diye çığlık atıyorum ama sesim çıkmıyor. Korkuyorum. Çok korkuyorum. Biri yardım etsin.''
Nefes almak hala çok zor. Bu fırtınalı günden boğulmadan çıkabilecek miyim? Yolun sonunu hala merak ediyorum.
09.09.2020
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
