Annie's Hero Academia [Todoroki](düzenleniyor)

14

Medya Annie'nin gözünden Yaoyorozu olabilir xd. Oy verip yorum yaparsanız hoş olur:)

Bahçeye koşup bir ağacın dibinde oturdum. Başımı dizlerimin arasına kopup bacaklarımı ellerimle sardığında çoktan ağlamaya başlamıştım.

Ne yapıyordum ben? Kendimi kaybettim! Tıpkı onun söylediği gibi! Ya Todoorki'ye zarar verseydim! Siktir!

"Siktir! Siktir! Siktir..."

Omuzlarıma konan forma üstü ile başımı kaldırdım. Todoorki yanıma oturdu.

Hemen kafamı çevirdim ağladığımı görsün istemiyordum! Zayıf olduğumu görsün istemiyordum!

"Burada ne işin var?" Dedim yüzüne bakmadan.

"Seni merak ettim! Bir anda çıkıp gittin, üstelik karşılaşmada kendini kaybettin iyi misin?"

"Evet, teşekkürler. Artık geri dönebilirsin, gayet iyiyim."

"Geri dönemem çünkü pes ettim."

Bir anda kocaman açılmış gözlerimle ona döndüm "Ne!" Ben diskalifiye olduğuma emindim ama o niye pes etmişti?

Elini uzattı ve yanağımdaki göz yaşını baş parmağıyla sildi.

Neden yapıyordu bunu? En kötü hissettiğim anda ortaya çıkıyor ve bir ışık yakıyordu. Bu his arkadaşlık mıydı? Daha önce hiç arkadaşım olmamıştı ama bu hiss beni heyecanlandırıyor, midemi bulandırıyordu. Hoşuma gitmemişti. Mesela niye böyle atıyordu kalbim? Bu arkadaşlık mıydı?

"Pes etmiş olamazsın! Saçmalama Todoorki niye?"

"Sen beni yenmiştin! Eğer sen devam etmiyorsan benim etmem adil olmazdı!"

"Üzgünüm. Kendimi kaybettim ve o şeye dönmüştüm, ba- babam gibi. Seni ö-öldürebilirdim" Tekrar ağlamaya başladığımda kafamı çevireceğim sırada Todoorki omuzlarımdan tuttu ve beni gösüsüne bastırdı

Sarılıyor muydu? Havada kalan kollarımı otomatik olarak beline doladım.

"Hepsi geçti, sakin ol." O mırıldanırken hıçkırıklarımın duyulmaması için çabalıyordum. Engeleyemediğim göz yaşatım beyaz tişörtünü ıslatırken gülümsedim. İlk defa ağlarken yanıma biri vardı. Yalnız olmadığımı hissediyorum.

Benim ve babamın arasındaki fark buydu sanırım ben yanlız değildim.

"Herkes öğrendi benim K-kötü.."

"Babanın bir kötü adam olduğunu mu? Bu önemli değil Annie önemli olan senin ne olduğun."

"B-beni yargılayacaklar."

"Kimse böyle bir şey yapmayacak."

"Ev, eve gitmek istiyorum." Ayağa kalktım ve önüme gelen kızıl saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım.

"Seninle geliyorum."

"Hayır buna gerek yok! Gerçekten iyiyim." Ben bir şey demeden okula girdi ve birkaç dakika sonra çantalarımızla geri döndü.

Çantama uzandığımda onu kendine çekti "senin için taşırım."

"Gerçekten buna gerek yok!"

"Olmasaydı yapmazdım."

Yolun kalanında pek konuşmadık. Ama bir markette durup bana çilekli Pocky almıştı. Açıkçası bunları sevdiğimi  hatırlamasına şaşırmıştım. İki paket pocky'i bana uzattığında ağlamaktan şişmiş yüzümde bir gülümseme yaratmayı başarmıştı.