The Brightest Star

5

Sino kaya si Yuki at bakit parang na-trigger siya the moment I asked about her?

Naging tahimik ang buong sasakyan. Patuloy ang pag-igting ng kanyang panga, kaya mas lalong nadedepina ang dimple niya.

Ano kayang itsura niya pag ngumiti siya ng husto?lalo kayang lalalim ang dimple niya? Iilang beses ko pa lang ata siyang nakitang ngumiti, at palaging tipid pa yon.

Why the hell am I thinking about his smile? Nababaliw na yata ako!

Nang narealize ko na hindi niya sasagutin ang tanong ay muli akong nagsalita, "okay you dont have to answer that, I was just curious thats all" sabi ko at akmang bubuksan na ang pinto, "thanks for the ride, it was really nice meeting you" dagdag ko.

Nakabukas na ang pinto sa aking gilid ng bumaling ako sakanya at ngumiti. Theres no reason for us to meet again, kaya feeling ko this is the last time I'll ever be with him. I looked at his side profile, trying to memorize his face.

Alam kong hindi maganda ang unang pagkikita namin, but today I realized na baka nga mabuti naman siyang tao. He has been a gentleman to me the whole day, he's good with kids too. Kanina ay nakikipag laro siya sa batang lalaking anak ni Grace at pati narin kay Thylana.

Nakababa na ang isang paa ko at akmang lalabas na ng bigla siyang magsalita nang hindi manlang ako tinitignan, "how do you know her" tanong niya.

Nagulat ako because I thought he wasn't going to answer.

"I dont." I said at muling binalik ang aking paa sa loob ng kotse ngunit iniwang bukas parin ang pinto, "I was talking to your parents earlier when you went to answer a phone call, sabi ng mom mo, I must be special, kase ako daw ang unang babaeng pinakilala mo sakanila, EXCEPT for Yuki, nacurious lang ako as to who she is, thats all" nagkibit balikat na lang ako.

Sawakas ay binalingan na ulit niya ako ng tingin. Seryosong seryoso ang kaniyang ekspresyon. Nagtitigan kaming dalawa. Pakiramdam ko ay nababasa niya lahat ng naiisip ko, na pati kaluluwa ko ay nakikita na niya. His piercing stare bore right through my soul.

Kumunot ang noo ko ng may napagtanto ako, "was she the one you were referring to?" I asked him, at tulad ko ay kumunot din ang kaniyang noo, "when you said I reminded you of someone, do I remind you of her?" Dagdag na tanong ko.

Hindi muli siya sumagot kaya ako na lang ulit ang nag salita, "I'm sorry, I can sense that this is a sensitive topic, so I'm really sorry for asking" I apologized to him. "I should go"

"No!" Nagulat ako dahil medyo tumaas ang boses niya, "I mean....uh.... I really wanna tell you but... I dont think this is the right time and place" he said, ang isang kamaya niya ay nakahawak parin sa manibela at muli siyang nag iwas ng tingin.

"Then lets go" sabi ko at muling sinara ang pinto ng kanyang sasakyan. Tumingin ako sa kanya at nakitang medyo na gulat siya. "What?" Naguguluhang tanong niya.

"Are we friends Hunter?" Tanong ko sakanya, "earlier you introduced me to your parents as your quote on quote friend, so are we friends Hunter?" Pinagtaasan ko siya ng kilay.

Mukang nabigla siya sa pagiging straight forward ko, ganito talaga ko minsan, walang preno ang bibig.

"I mean if you want... sure... yeah" halatang medyo naguguluhan niyang sagot.

"Then lets get to know each other" I blatantly said.

Muling kumunot ang kaniyang noo, "what?" He sounded so confused. He's cute, I thought.

"Well we cant be friends, if the only thing we know about each other is our names" sagot ko sakanya, "so lets go somewhere, where we can get to know each other" dagdag ko sabay kibit ng balikat.