Wild Obsession (Zach Orcantillo Story) ✔

18

Chapter Eighteen

Umiyak ako sa mga bisig niya. Hindi ko alam kung papaano ako tatahan. Sobrang sakit, ang bigat sa pakiramdam ko.

"Be strong, Monika." he said, caressing my hair and gently tapping my back, he's comforting me, again. "People come and people go, at some point, you have to realize that some people can stay in your heart but not in your life." aniya.

Tahimik ko lang siyang pinapakinggan.

"Life must goes on, Monika. You have to accept it. I know you're strong lady, you can do it, baby. I know you will." dagdag niya pa. "Sa ngayon, iiyak mo na ang lahat pero ipangako mo sa'kin na hindi ka na ulit iiyak ng ganito, okay?"

I didn't respond.

Dinig ko ang pagtibok ng puso nito. Mabilis at malakas.

Humiwalay ako sa yakap ng makaramdam ng ginhawa, pinunasan ang mga natuyong luha sa mukha ko.

I looked at him. "Thank you."

He smiled. "Wait me here." tumayo ito, pinagpag ang bandang pwitan niya.

Taka ko siyang tiningnan ng mabilis itong tumakbo paalis. Sinundan ko na lang siya ng tingin hanggang sa mawala siya sa paningin ko.

Silence.

Tulala ko na namang tiningnan ang hangin. I let out a deep sighed, smiled weakly.

Zach is right. I have to accept the death of my parents. It's hard but I know I can, Mama and Papa wouldn't be happy seeing me like this.

I have to be strong...because If I didn't, all of their hardworks are useless.

Naputol ang pag-iisip ko nang marinig ang mabibilis na yapak, tumatakbo si Zach hanggang sa makarating siya.

Bumaba ang tingin ko sa hawak niya.

"Here..." inabot niya sa'kin ang isang ice cream na cornetto, may isa din para sa kanya. Kinuha ko na lang 'yon at sinundan siya ng tingin nang maupo ulit siya sa tabi ko.

"A-Ano-"

"I heard that eating sweet foods can make you feel happier when you sad and if we eat some sugar, we will actually get another hormone called serotonin, which is calming and relaxing," he said.

Woah. I don't know how to respond at his words.

Sinabi din sa akin nila Mama't Papa 'yon, na ang pagkain ng matatamis ay nakakabawas ng lungkot.

"S-Salamat." I smiled and start opening the ice cream that he gave to me.

Sa gilid ng mga mata ko, nakikita ko ang kanyang titig. Nakakahiya na nakikita niya ang pagdila ko sa ice cream. Siya kasi kinakain niya, hindi dila ang ginagamit.

Hindi ba masakit sa ngipin 'yon?

"Feeling better?" he asked.

"Yes."

"Masakit din para kay Mom ang nangyari sa Mama mo. Narinig ko pala kanina na iniimbestigahan na ang nangyaring crane plash kung aksidente lang ba o sinadya."

Dahan-dahan akong tumango.

Humarap siya ng pagkakaupo at marahan na hinawakan ang panga, pinaharap sa kanya.

"I'm here, Monika. Kung kailan mo ng masasandalan, nandito ako. Handa akong ibigay lahat ng oras ko para sa'yo. Ayokong nakikita kitang umiiyak at malungkot, doble ang balik sa'kin." aniya. He caressed my cheeks, I gave him a look.

Lliam is wrong.

Zach is kind and sweet. He's not bad at all. It was all a first impression but if you knew him well, deeper...this is him. He maybe playful, mysterious and weird but there's a personality that he hides from anybody, na ako lang ang nakakakita.

"Can my baby give me her beautiful smile? I want to see it, please?" he pouted his lips and make a beautiful eyes, he's acting like a baby.

Natulala ako, di kalaunan ay natawa sa ginagawa niya.

I didn't know he can do the cute thing.

"That's better." he said.

Tumigil ako sa pagtawa ng maramdaman ko ang labi nito sa noo ko.

Ang puso ko sobrang bilis ng kabog. Hindi din normal ang paghinga ko. Zach is smiling at me, mas lalong nagwala ang puso ko doon.

Why is he so damn attractive?

Nahahalata ko na ang hilig niyang halikan ang noo ko, and it means a lot to me, respect and genuine kiss.

Tahimik lang kaming nagkakatitigan. Bumaba ang tingin nito sa mga labi ko at parang alam ko na kung ano ang susunod na gagawin niya.

He angled his face and he stopped for a second but our lips is so damn close, I felt his upper lip brushed into mine. His eyes looked up to me.

I gulped.

"Can I kiss you?" he asked.

Ay, tinatanong pa ba 'yon? Tiningnan ko muna siya ng ilang saglit, lalo na ang mga mata nito na nakakalunod at kumikinang sa walang dahilan.

Marahan akong tumango.

Ipinikit ko ang mata ko hanggang sa maramdaman ang mainit nitong labi na dumampi sa'kin. Hindi ako gumalaw, wala akong ideya kung papaano ba humalik pabalik.

I pursed my lips.

Gumagalaw ang bibig nito, sa kaloob-looban ko ay natataranta na ako kung papaano ko ba siya mahahalikan.

"Just kiss me back, baby." he whispers.

Pinunta ko ang mga kamay ko sa braso niya nang lumalim ang halik niya at tila may hinahanap. Sinubukan kong buksan ang bibig ko, kaagad na pumasok ang dila niya doon.

He's swirled his tongue inside of my mouth, also, he's started to sucked it.

I grasp to his arm. Wala na ako sa tamang huwisyo, nakakabaliw ang binibigay niyang halik.

Seconds later, he sucked my upper and lower lip. I slightly moaned. Nakakaramdam ako ng kakaibang init at sensasyon sa katawan ko. Hindi ko maipaliwanag.

I mimicked his actions. Hinalikan ko siya ng mariin, rumagasa ang kamay ni Zach sa beywang ko at hinapit palapit sa kanya. Nahawakan ko ang panga niya.

His kisses is so deep and wild.

Ako ang humiwalay sa halik, kailangan kong makasagap ng hangin. Dinig ko ang mabilis na paghabol ng aking hininga habang nakatingin kay Zach.

He licked his lower lip and chuckles.

"Akin ka lang, Monika." he said and with that he kissed me, again. Making me gasped to his sudden actions.

Umabot ng isang linggo ang pag-iimbestiga sa nangyari. Napag-alaman na aksidente ang lahat. It is a Pilot Error, namatay ang lahat ng pasahero maging ang mga aircraft crew sa eroplanong 'yon.

"Hindi maibabalik ang katawan ng nga magulang mo, hija. They've decided that it should be cremated, sila na ang bahala sa gastos."

Sumakit ang puso ko sa narinig ko.

Wala naman akong magagawa.

Pumayag ako na ipa-cremate ang mga magulang ko. Apat na araw pa mapapadala sa'kin ang mga labi nila. Kahit na sobrang sakit, kailangan kong tanggapin ang nangyari.

Walang may gusto, walang nag-plano. Lahat ay aksidente.

Mama, Papa...kung nasaan man po kayo ay sana masaya kayo diyan sa itaas. Kayo na lang po bahala at gumabay sa mga magiging desisyon ko sa buhay ko. Tutuparin ko ang pangarap niyo para sa'kin, hinding-hindi ko kayo bibiguin..

Mahal na mahal ko po kayo.

---