Wild Obsession (Zach Orcantillo Story) ✔

13

Chapter Thirteen

As we entered their mansion, Tita Queenie's loud voice echoed in the whole room. "We're back!" she screamed with so much happiness.

"Just leave the bags there, boys." she added. I saw the bodyguard put the bags on the sofa in the living room, then they left.

Nakita ko ang pagbaba ni Lliam sa hagdan, diretso ang lakad papunta sa'kin. He looked suprised while walking towards to my direction.

Nailang ako sa titig niya.

"M-Monika? Is t-that you?" he asked, pointing his one finger to me. His eyes went up and down to my body. "This is unbelievable." he said.

Inipit ko ang takas na buhok sa gilid ng tainga ko, binigyan ko lang siya ng marahan na tango at ngumiti. I'm speechless. I couldn't say anything to his sentence. It feels like everyone would be surprised if they see a big change to my appearance. 

Somehow, I felt excited and happy.

Umiling ito ng paulit-ulit na parang hindi makapaniwala sa nakikita niya. I shifted my gaze to the other man who is already looking at me with his dark and intense eyes.

He looked suprised, also, but he remained the blank and calm expression from his face.

"She's pretty di'ba?!" Tita Queenie said. "Umakyat ka muna sa kwarto mo, hija. Tatawagin na lang kita kapag kakain na ng gabihan. Sige na." marahan niyang sambit.

Tumango ako. Nilagpasan ko ang dalawa pero kita ko pa ang pagsunod ng tingin nila sa'kin. Hindi na ako lumingon, diretsong nilakad ang patungo sa kwarto.

Pagpasok ko ay mabilis kong tinakbo ang malaking salamin sa tabi ng cabinet. Hinawakan ko ang mukha ko, hinahaplos na parang bang isang mahalagang bagay na ayaw mabasag.

"Grabe..." I mumbled. Inisip ko din ang magiging reaksyon ng mga magulang ko kapag nakita nila ang pagbabago sa mukha ko.

"Hala, sino siya?"

"Ang ganda niya, sis!"

"Transfer 'ata dito. Baguhan hitsura niya eh."

I scoffed. Hindi naman ako nag-under-go sa surgery para hindi nila ako makilala. Ang mga salita na 'yan ay. bago din sa pandinig ko. Itinaas ko ang hintuturo at napindot ang ilong ko.

Napagtanto ko na wala pala akong eyeglasses na suot. Nasanay lang talaga ako na tinataas o inaayos 'yun kapag bumaba ako sa kotse.

Isang tingin lang ang binigay ko kila Lliam at Zach. Pagtango lamang ang binigay na sagot ni Lliam, bumaling ako kay Zach na nakatingin sa'kin.

Hindi na niya ako kinulit. Hindi din kami nag-uusap, tanging tingin lang ang mga ginagawad niya sa'kin. Medyo okay naman sa'kin 'yon. Mas komportable ako.

Pagkaupo ko pa lang sa desk ko, kaagad na nagsilapitan ang mga kaklase ko. Ang iba ay umupo sa gilid, may sa likuran ko, sa harap, may nakaupo sa arm chair. Inilayo ko ang mukha sa kanila, medyo naiilang sa ginawa nila.

Is this a sudden change in my life? Where people can now appreciate me just because I have a beautiful face. Come to think of it, if you're pretty, everybody will love and appreciate you even though your heart is not pure, and also, they will protect you because you're pretty. 

But if you have an ugly face, they'll ignore you. Totally, giving some shit about you...about your appearance and make judgements of your life.

How society sucks.

"Hey, transfer ka dito?" tanong ni Lia, isa sa mga ka-groupmate ko sa Management and Planning.

"Ako lang 'to, si Monika." I said.