Привет. У тебя все хорошо? (Cześć. U Ciebie wszystko dobrze?) /DxD/

-11-

Ze strachem i niecierpliwością patrzyłem na trzy poruszające się na ekranie kropki, oznaka że Karol odpisuje. Przede wszystkim czułem wstyd, oraz poczucie winy, które notabene towarzyszy mi praktycznie przez całe życie. Nie wiem czemu. Cokolwiek robię czuję jak moje sumienie skręca się z niepokojem. W uszach zabrzęczał sygnał informujący o nowej wiadomości. Wciągnąłem powietrze i zerknąłem na ekran.
Dealereq:
- Czasami ludzie poprostu do siebie nie pasują, niektórych relacji poprostu nie da się naprawić. Przemęcz się i wyprowadź jak skończysz szkołę. A jeśli będziesz mieć znowu atak agresji i złości to nie rób sobie krzywdy, tylko poprostu napisz do mine. Ulży ci.
Sam też nie mam dobrej rodziny. Ojciec mnie bije odkąd pamiętam bo wraca do domu pijany. Rodzice dowiedzieli się że jestem gejem i szukają mi kandydatki na żonę, dlatego jak tylko skończę naukę to zostaję w Polsce i oni o tym nie wiedzą.
Też się kiedyś ciąłem ale staram się tego nie robić. To nie pomaga. Dlatego pisz do mnie zamiast się krzywdzić,okej?
Doknes:
Dziękuję. Ty też możesz do mnie pisać. Co prawda mam problemy z rozmawianiem z innymi ludźmi, ale postaram się nie zachowywać dziwnie.
Dealereq:
Problemy z komunikacją? Dlaczego?
Doknes:
Nie byłem zbyt lubiany w gimnazjum, przez trzy lata prawie nikt ze mną nie rozmawiał. Wtedy rozkręcałem kanał na yt i większość osób się ze mnie śmiała, ponieważ to było dziecinne. Ale ja sam też sobie byłem winny, przechodziłem okres dojrzewania, poznałem pierwszą dziewczynę Julię. Zachowywałem się dziwnie. Adorowałem Julię i ciągle o niej gadałem, a w sumie nawet nie zbudowaliśmy poważnej relacji. Zerwała ze mną, co jeszcze bardziej mnie podłamało. Wiesz, zawsze czytałem dużo książek i przechwytywałem zachowania z nich, przez co robię dziwne rzeczy. Na przykład gdy ktoś mi się podoba, adoruję go z daleka, ale boję się podejść, w książkach ludzie dają sobie kwiaty, wymyślają tajemniczych wielbicieli i ogólnie robią masę nierealnych rzeczy, a tak naprawdę nie ma to nic wspólnego z rzeczywistością. By kogoś poznać trzeba do niego podejść i ja to wiem ale tak strasznie się boję. Właśnie w gimnazjum straciłem zdolność do komunikacji z innymi.

Kiedy wysłałem tę wiadomość, uświadomiłem sobie że, cholera przecież przez tę wiadomość może się domyślić kim jestem, bo pisałem o tych kwiatach i uczuciach. Eh. Naprawdę że też nigdy nie mogę się powstrzymać. Ale nie. Odpowiedź przyszła normalna, bez nutki podejrzenia w środku. Pisaliśmy z Karolem do północy. O wszystkim i o niczym. Poprostu by się poznać. Dużo też pisaliśmy o naszej youtuberowej karierze.
Pisałem też z Michaliną. Podobno zaczęła kręcić z jakimś fajnym chłopakiem ze szkoły i umówiła się z nim. Cóż. Przynajmniej jej wychodzi.
Gdy następnego dnia wszedłem na facebooka w oczy rzuciła mi się wiadomość od córki bibliotekarki, Oli.
Ola:
-Słuchaj, studniówka będzie za miesiąc, konkretnie 20 stycznia. W lokalu, tu w  Lublinie. Szykuj krawat. Wybacz że moja mama cię w to wrobiła, ale uwierz ja też nie jestem z tego powodu szczęśliwa.

No tak. Zgodziłem się pójść z nią na studniówkę. Czyli na najbardziej stresujące i pełne ludzi wydarzenie roku. Które, tak szczerze mówiąc, wolał bym ominąć. Eh.

Może Karol ma rację? Niektórych ludzi poprostu nie da się zmienić, a jak będziesz im coś sugerował zakrzyczą cię.
Nie mówię, że w zepsuciu moich relacji z rodziną nie byłem całkowicie niewinny, też jestem nerwowy i często się z nimi kłócę, ale to ja zawsze przepraszam i oni zawsze wymagają że będę to robić.

/////////////

ogólnie to dzięki za komentarze. I, ponieważ wiecznie czuję niedosyt, proszę o więcej.

Ogólnie to postanowiłam, że odpowiedzi na pytania do bohaterów dam na koniec książki, po epilogu. Swoją drogą koniec ten zbliża się wielkimi krokami. Jeszcze ze 3/4 rozdziały i koniec.

Ale spokojnie mam już pomysł na nowe DxD (oczywiście znowu na podstawie moich miłosnych przeżyć XD. Swoją drogą wyrażenia prawdziwe w tej książce trwały do momentu odrzucenia Huberta. Później to tylko fantazja.)

-----