♥♥♥Yet Another Plastic♥♥♥{COMPLETED}

♥ ♥ ♥Chapter 5♥ ♥ ♥

"I always wondered is my favorite really color blue or is it really you?"

Selene's POV

Nasa tapat na ako ng pintuan namin, kaya humarap ako kay rix para mag paalam.

Muli kong nakita ang mga asul niyang mata at naalala kong hindi ko pa nakikita ang buong mukha niya ang mga mata niya lang ang nakikita ko.

May kulay itim siyang buhok medyo mahaba, hanggang — , maputi siya at parang hindi naarawan, ang mga labi niya ay mapupula at kapag nakangiti siya ay may dalawa siyang dimples, at medyo singkit ang mga mata niya.

"Do you like what you see?"sabi ni Rix habang nakangisi siya, ang kapal talaga ng mukha niya ang sarap niyang sapakin, nakakairita siya.

"Nah, I've seen better."sabi ko habang nakangisi rin nakita kong unti-unting naglaho ang ngisi niya at naging isang kunot sa noo.

"really?"sabi niya na ikinatawa ko. bigla siyang sumimangot"ganyan ka moon ah, sinasabi ko sayo hindi kita papapuntahin sa special spot natin."sabi niya.

"tsk,tsk,tsk. Hindi mo ba alam na parte ng lupa namin ang special spot naiyon baka gusto mo ikaw ang hindi ko papapuntahin ei."

"Ito na nga panget na nga ako diba?" mabilis niyang sabi hindi ko nanaman napigilang tumawa.

Ewan ko ba Rix just have this kind of effect on me that even just the sught of him makes me happy.

"Sige na thank you ulit sa paghatid ha, good night ingat ka."sabi ko at humarap na ako sa back door.

I mentally and physically prepared myself, dahil alam ko na kapag pumasok ako sa pintong ito may sasabihin nanaman ang mga magulang they want this, they want that.

Sometimes I think that I was only born to fulfil their wishes and to continue want they cant do, It's as if I'm trapped inside my own body while I get the front seat to see my body being controlled by them.

"Moon?"sabi ni Rix sa likod ko at doon ko lang napansin na hindi parin pala umalis si Rix at inaantay niya akong makapasok muna.

"Yeah? sorry." sabi sabay dali-daling pumasok sa bahay.

I never thought that I could be easily embarrased by such a simple thing, maybe...maybe Rix is different, maybe there's a chance that not all people are plastic's andaybe si Rix na ang makakapatunay saakin noon.

Napansin kong madilim at tahimik ang bahay kaya napagtanto kong wala pa sila mommy at daddy baka nasa work pa sila... As always.

60% of my childhood that I remember are, me being always alone kahit kapag may sakit ako,I can only count on myself, that's why I never expect my parents to come to any events woth me, still I really expected them to be home after what happened between me and Lucas it either means they dont know or they dont care.

Habang umaakyat ako sa hagdanan papunta sa kuwarto ko muli ko nanamang naalala ang mga mata ni Rix they are really bright and I would'nt have ever thought that he would have blue since he have black hair it's something very unexpected.

I wonder kung anong lahi niya kasi hindi siya puwedeng maging pure filipino sa itsura niya hindi ako magugulat kung may lahi siyang japanese pero sa kulay ng mata niya baka american siya.

I always thought that I couldn't open up my heart that easily after all the things i have experienced yet here I am slowly falling in love without even knowing it.
                                                                  ~♥~