♥♥♥Yet Another Plastic♥♥♥{COMPLETED}

♥ ♥ ♥Chapter 16♥ ♥ ♥

♥ ♥ ♥Chapter 16♥ ♥ ♥

"A friend is someone you can cry on but they wouldn't ask questions and wait for you to tell them yourself."

Selene's POV

"Sorry, I'm sorry."hindi ko tinignan si Lucas what's done is done hindi niya na mababago na galit na saakin si Rix.

Ang taong mahal ko galit na saakin."I need air."sabi ko saka umalis papunta sa bahay ni Cris right now I need someone to comfort me.

Pagkarating ko sa bahay ni Cris hindi na ako kumatok at binuksan ang pintuan gamit ang spare key na tinatago niya sa isang fake potted plant.

Dumiretso ako sa kuwarto niya dahil napansin kong madilim na ang bahay kaya naisip kong natutulog na siya.

Pagkapasok ko sa kuwarto niya nakita ko siyang natutulog sa higaan niya kaya umakyat akoo sa higaan at niyakap ko siya ng mahigpit saka umiyak ulit sa dibdib niya.

Naramdaman kong unti-unting nagising si Chris pero hindi na niya ako tinanong at niyakap niya rin ako pabalik.

"Mahal ko na talaga si Rix pero kailangan pang manggulo ni Lucas... Bakit ba ganon kailangan pa nilang sirain ang buhay ko kung kelan maayos na ito."

"Inantay lang ata nila na maayos ko ang buhay at puso ko para masaira nila ulit ito. Did I just fixed my heart just so they could break it again?"

"You know Selene when you overthink you just end up hurting yourself, the people in our life should be a source of reducing stress kaya kapag sila na ang dahilan nito it means they are not worth your time."

"Pero paano ko makakalimutan ang isang tao na nagpatibok muli ng puso ko."

"Ikaw na mismo ang nagsabi noon hindi lahat ng alaala dapat kalimutan minsan ginawa ito para magsilbing pangaral kaya tara na ihahatid na kita sa bahay niyo at gawin mo kung anong dapat mong gawin....ok?"

Tumango ako at naglakad na kami papunta sa kotse niya, I am very grateful na naging kaibigan ko si Chris dahil alam niya kung kelan siya dapat magtanong at hindi niya ako pinipilit na magsalita.

Alam ko na ang gagawin ko para matapos na lahat ng mga paghihirap ko pagkadating namin sa bahay ko hindi ko na inantay na makapag park si Christine at hinalikan ko siya sa pisngi at bumulong ng thank you saka patakbong lumabas sa kotse niya papasok sa bahay.

Dumiretso ako sa home office nila mommy at daddy dahil alam kong doon lang sila pumupunta maliban sa kuwarto nila hindi na ako kumatok at binuksan ko na agad ang pintuan.

"Let's have a deal!"

"What are doing here Selene!? Hindi mo nakikita na busy kami ng mommy mo sa trabaho!"hindi kon sila pinansin at nagsalita ulit.

"Mag-aaral ako under kay Uncle Felix tungkol sa business at kapag natapos na ako sa training ako ang mag ta-take over ng company at pinapangako ko na papalaguin ko ito."

"But there's a catch right?" tanong ni daddy na umayos ng upo at mukhang nakikinig na siya sa gusto kong sabihin.

"Kapalit ng pag tanggap ko ng company hindi niyo na ako ipapakasal kay Lucas."

Ngumisi ako alam kong papayag ang parents ko sa deal na ito dahil maliban saakinn wala ng heir na puwedeng mag handle ng company.

Today I realized a lot of things, you should be the one to adjust and make changes rather than wait for someone to do it.

Pero ang hindi ko makakalimutan ay ang tunay na mening ng pain.

True pain is when you look into the eyes of someone you loves and they look away, it hurts.
~♥~