MY DADDY LOVES ME 💗 (COMPLETED)

CHAPTER 11

Kabababa ko lang nang kotse pero parang mas gusto kong sumakay muli. Paano ba naman kasi naririto nanaman ako sa bahay na kong Saan puro sakit lang ang pinapadanas sa akin.

"Anak nariyan kana Pala. Halika na at kakain na tayo." bati nang kaniyang mommy

"Busog ako" sagot ko.

"Umupo kana dito huwag nang matigas ang ulo mo." may diing turan ni daddy kaya wala na akong magawa kundi maupo.

Dahil ayuko namang tumabi kay mommy ay pinagitnaan namin si daddy.

Nagpray muna kami bago kumain. Nagsandok na ako nang pagkain ko pero napansin kong si Mommy ay sinasandukan si daddy.

" Oh ito adobo alam kong ito ang favorite mo kaya niluto ko talaga to." Turan ni mommy na siyang nagpangisi sa akin.

"Daddy oh. Alam kong sinigang talaga ang paborito mong ulam. Syempre alam na alam ko dahil ako naman lagi mong kasama." pagmamalaki ko pa.

Natahimik naman si mommy kaya napangisi ako.

"Anak iyo nalang tong sinigang. Gusto kong matikman ang adobo dahil kanina pang tanghali naming ulam ang sinigang" paliwanag ni daddy na siyang nagpawala nang ngisi ko.

"Tsk. Ayuko nang kumain" sabay tayo ko.

Tinawag nanaman nila ako ngunit wala nanaman akong kibo.

"Letseng buhay to. Gusto ko ng madead" Turan ko sa sarili ko habang nakatingin sa salamin.

Humiga na ako at hindi na nagpalit nang damit. Dahil siguro sa lungkot na aking dinadama ay nakatulog agad ako.

Tiningnan ko ang oras sa cellphone ko dahil bigla akong nagising. Nakaramdam ako nang pagkagutom kaya Dahan dahan akong Bumaba sa hagdan.

Dumiretso ako sa kusina dahil sa gutom nang makakuha ng pagkain ay pumunta ako sa sala upang manuod ngunit ganon nalang ang pagkagulat ko nang makitang naghahalikan si Mommy at daddy kaya bumagsak ang platong hawak hawak ko.

"Isabel?" gulat na tawag sa akin ni daddy

Hindi ko alam pero Nakaramdam ako nang matinding panibugho. Kaya nagtatakbo ako sa palabas nang bahay.

Ramdam na ramdam ko ang malakas na ulan na siyang nakikisabay sa aking paghihinagpis.

"Ang sakit sakit na. Hindi ko na kaya ang nararamdaman kong sakit" Sigaw ko at nagtatakbo.

Hindi ko alam Kong Saan ako tumatakbo basta ang alam ko nalang gusto ko nang lumayo sa Lugar na ito.

Samantala si Bryle naman nagmamadali ring maghanap kay Isabel na nagtatakbo paalis.

Nagsisisi siya dahil nadala nang alak ang kaniyang utak at nakipaghalikan kay Cindy.

Agad agad niyang kinuha ang payong at sumulong sa malakas na ulan. Labis labis ang Pag aalala niya kay Isabel dahil tuloy tuloy lang ito sa pag takbo kanina at walang pangsukob sa ulan.

"Isabelllllll????" tawag niya dito pero hindi niya ito matagpuan.

Labis ang tuwa niya nang makita si Isabel na nakaupo sa isang bench. Lalapitan na sana niya ito nang biglang sumigaw si Cindy.

"Anakkkk!!" Sigaw nito na siyang nagpatakbong muli kay Cindy.

Dahil sa labis na galit ay hindi namalayan ni Isabel na sa pagtakbo niya ay may makakabangga sa kaniyang kotse.

Nabitawan ni Bryle ang hawak hawak na payong at tinakbo ang nakahandusay na si Isabel.

Labis ang kaba ni Bryle habang buhat buhat niya si Isabel papasok nang kotse. Naiiyak na rin ito habang kinakausap ang anak na nakapikit at wala ng malay.

"Isabel dumilat ka please"  nagmamakaawa ng turan ni Bryle.

Nang makarating sa Hospital ay mabilis na nagtatakbo si Bryle papunta sa mga nurse.

Mabilis namang kumilos mga nurse at doktor pero hindi pa rin nawala ang kaba ni Bryle.

Nasa labas lang sila ng emergency room at inaantay ang paglabas nang doktor na tumitingin sa kaniyang anak.

Nang lumabas ito ay agad agad niya itong nilapitan.

"dok kamusta ang anak ko?" alalang tanong niya.

"Tatapatin na po kita sir. Malubha po ang tama ng iyong anak dahil maraming dugo ang nawala sa kaniya. Ang kailangan po natin sa ngayon ay masalinan siya nang dugo." mahabang paliwanag nito.

"Ako na ang mag dodonor sa anak ko." Mabilis kong pag presinta.

"Dok kakausapin ko po muna ang asawa ko." singit naman ni Cindy
Umalis naman ang doktor kaya nagalit si Bryle.

"Ano bang ginagawa mo ha? Nag aagaw buhay na ang anak natin ngayon mo pa ba ako kakausapin pwede bang mamaya na?" naiinis nang turan ni Bryle dahil sa ginawa nito.

"Hindi pwedeng salinan mo siya ng dugo" Turan pa nito.

"Bakit? Gusto mo ikaw ang magsalin sa kaniya. Baka nakakalimutan mong may cancer ka kaya hindi pwedeng ikaw ang gumawa non" Turan ko na natataranta na.

Kaya lang naman siya pumayag na bumalik ito dahil mayroon itong stage 4 breast cancer. Gusto niyang makasama ang anak niya bago siya mamaalam sa mundo kaya ganon nalang ang pagtanggap niya dito.

Parehas kaming natahimik sa ilang segundo na parang ayaw pa niyang magsalita kaya naglakad na ako papunta sa nurse station para magtanong tungkol sa pagsasalin nang dugo.

Hinaklit pa ni Cindy ang kaliwang kamay ko pero pinalis ko ito. Hindi ko alam kong bakit ganito ang inaasal niya gayong nasa alanganin ang buhay ng anak namin.

"Huwag mo akong pipigilan. Mahal ko ang anak ko at gusto ko pa siyang mabuhay. Kong kaya mong maatim na tingnan lang siyang nag aagaw buhay. Pwes wala kang kwentang ina sa anak natin." Sigaw ko sa kaniya dahil sa sobrang galit.

Mula noon pa man alam naming hindi namin mahal ang isa't isa. Alam ko ring may mahal siyang iba kaya noong ipinanganak niya si Isabel at hinayaan ko na siyang sumama sa lalaki niya.

" Hindi mo anak si Isabel" Natulala ako at sobrang nabigla sa itinuran niya.

"Hindi mo pwedeng bigyan ng dugo ang anak ko dahil hindi ikaw ang tunay niyang ama." napaluhod na ito at nag iiyak.

Hindi ko alam kong bakit nakaramdam ako nang pag-asa noong malaman kong hindi ko tunay na anak si Isabel pero kasabay rin non ng lungkot.

" Sino ang tunay niyang ama? " pautal utal ko pang tanong

" Si Ryan. Si Ryan Fernandez" bulong nito.

Napatiimbagang ako dahil si Ryan Fernandez ang siyang pilit na nagpapabagsak sa aking kompanya ang totoo palang ama ni Isabel. Hindi na ako nagdalawang isip at nagtatakbo palabas ng Hospital.

Hindi na ako lumingon pa kahit tinatawag ako ni Cindy. Kung hindi niya kayang gawin ito para sa anak niya. Ako mismo ang gagawa para sa babaeng mahal ko para kay Isabel.