Hayallerle İmtihan

12. BÖLÜM-Evlendikten sonra çalışmayı düşünüyomusun?

-Hayırdır Gardeş, SEN KİMSİN?

Salih, karşıda şaşkınlıkla bakan Vera'nın abisine döndü konuşmaya başladılar, ben onları duymuyorum, kucağımda ki çocukla ağlıyorum ve aklımda ki tek şey ,bu çocuğu bir an önce hastaneye götürmemdi. Ama ben nasıl götüreceğim bilmiyorum...en sonunda Vera'nın abisi uzaktan bana seslenerek sordu

-Bacı,kucağında ki çocuk kim bilmiyorum da hemen onu hastaneye götüreyim ben. Vera'ya haber vericem şimdi sende istersen burda bekle.

Bende hiç cevap vermeden Vera'nın gelmesini bekledim. Oda bir iki dakikaya koşarak yoldan geçince yaşlı gözlerle Vera'ya baktım

-Nasıl oldu?Sana bişey oldumu?Annesi babası yokmu bu çocuğun?Iyisin demi?Bu abi kim?Abimle niye öyle hararetli hararetli konuşuyolar?Çocuğu aliyimda arabaya koyiyim...

Bende bu ard arda sorduğu sorulara, sonra anlatırım deyince onayladı ve çocuğu alıp arabaya bindirdi. Bende Vera'nın telefonundan annemgile haber verip, arabaya bindim. Aklımda bin tane soru vardı. 

Bu çocuğun annesi babası yokmu? Fakirmi diyeceğim ama üstünde gayet güzel markalı kıyafetler vardı...Eğer zenginlerse demekki anne babası var, ama neden sahip çıkmamışlar çocuklarına? Onların bir sorumluluğu olan bu çocuğa niye bakmayıp, önemsememişler? ama haklarında hüsnü zan beslemem gerek. Belkide görmemişlerdir. Onlarda belki çocuklarının nerde olduğunu bilmiyorlardır.

Belki gözden kaçırıp kaybetmişlerdir çocuklarını.Yoksa bir insan, daha doğrusu bir anne baba neden çocuklarını önemsemeyip sorumsuz davransın ki? Aklımda ki diğer soruda Salih'in burda ne işi olduğuydu. Aman banane ki! Ne işi olacak oda bir insan sonuçta dışarda yaşayamazmı, gezemezmi?

Arabayla son gaz ilerliyorduk. En sonunda hastaneye girip, Vera'nın abisi çocuğu acile götürdü bizde Vera ile birlikte acilin kapısında bekliyorduk. Şimdi sanırım Vera ile konuşma zamanı diye düşünüyordum ki Vera'nın telefonu çaldı. Yanımda oturan Vera'nın telefonuna bakınca arayanın Beyza olduğunu gördüm. Hemen telefonu açıp kulağına götürdü. Büyük ihtimalle merak etmiş ki bağırdığı bana duyuluyordu.

-Aleykum selam.Tamam Beyza! Iyiyiz biz...oda iyi...yok senin gelmene gerek yok...ne? Yok artık Beyza...neyse tamam sonra konuşuruz.Hadi Allah'a emanet ol. Aleykum selam verahmetullah.

Ben hemen sorar gözlerle bakınıp nolmuş diye sordum

-Nolmuş? Ne diyor?

Vera'da telefonunu sırt çantasına koyduktan sonra bana cevap verdi

-Deli işte! Bende geliyim mi diye sordu bende gerek yok deyince "ben çıktım geliyom bile kii" dedi.. Arkadan erkek sesi duyuluyordu bende tam soracaktım "hadi ben kapattım selamun aleykum "diyerek kapattı. Alem kız be.

Bende bunu  üzerine buruk bir tebessüm kondurdum dudaklarıma. Ama kimse görmedi tabi. Sahi ben hala yeşil yazmamla duruyordum. Daha düzgünce suflemi bile takamamıştım. Beyza'da gelince büyük ihtimalle şu Salih olayını soracaklarını tahmin ediyordum.Vera sıkıntıdan ayaklarıyla ritim tutuyor, ben kollarımı bağlamış bir şekilde ameliyathanenin kapısına bakıyorum.  Çocuğun ailesine,ceketinin cebinde ki ufak bir karttan ulaşmaya çalışmışlar.  Oraya iyiki(!) Annesi ve babasının numaralarını yazmışlar ki ulaşabilelim ama ne hikmetse ikisinede ulaşılmıyor yada bilerek bakmıyorlar. İçimden hala umudumu yitirmeden dua ederken bulunduğumuz yere Beyza koşarak geliyordu bile. Kollarını açmış bir şekilde hemde. Etrafa baktım kimse varmı diye, birkaç tane deliyimişiz gibi bakan insandan başka kimse yoktu. Ama bu insanlar bile yeter zaten bizim bu halimize şahit olmaya. Beyza gelip bana sarılınca bende ona karşılık verdim.  Gidip Vera'yada sarıldı. Yani şu halimizi gören on yıldır görüşmüyoruz sanır.