Idyllic «KookMin» [✓]

Bölüm 9; Bilinçsiz Yapılan Hareketler

Ya sabah yanlışlıkla bölümü yayımladım dndnhdjd. Böyle rezillik yok. Yazım hatalarıyla doluydu ve birkaç yerde eksiklikler vardı dmdhdkdhd. Ve ondan sonra da yükleyemedim, yani bu yüzden biraz sinirliyim... Umarım şimdi herkese bildirim gelir.

Neyse şimdi düzenledim ve diğer bölümlerden uzun bir bölüm çıktı ortaya. Yine kısa ama diğer bölümlerden birazcık daha uzun.

+100 oy ve +350 yorum istiyorum. Bence yapılır ya...
❄️

Sözlerinden sonra ne diyeceğimi bilemez bir şekilde hala irice açılmış gözlerimle beraber onun gözlerinin içine baktım, yaşadığı acıyı gözlerinde gördüm ama aynısını hissedemedim çünkü onun neler yaşadığını bilmiyordum ve emin olamıyordum.

Ne yaşamıştı? Nasıl yaşamıştı? Neden yaşamıştı bütün bunları? Çok soru vardı ama bu soruların tek bir cevabı varmış gibi hissediyordum bu yüzden sustum ve bana zamanı gelince anlatmasını bekledim. O zaman gelecek miydi emin olamasam da beklemeyi tercih ettim.

Jungkook'un dövdüğü çocuk kendine gelircesine ağzının içinden bir şeyler mırıldandığında bakışlarımı Jungkook'dan çekip ona baktım. Ellerim yavaşça yara olmuş dudağının kenarından ve kızarık alnından düşmüştü.

Bakışlarım sol gözü kızarmış adama giderken Jungkook'un bakışları sertçe ona döndüğünde onu tutan çocuklar olmasına rağmen korkuyla geri gitmeye çalışmış ama bu zemine sert bir şekilde düşmesine neden olduğunda hızla toparlanıp yemekhaneden koşar adımlarla çıkmış hatta kaçmıştı.

Jungkook onun arkasından bir süre baktıktan sonra insanlara bakmaya başladım, herkes korkakça sırasına ya da oturduğu masaya geçerken bizim olduğumuz tarafa bakmıyor önümüzdekiler hiçbir şey olmamış gibi yemeklerini alırlarken arkamızda kalan insanlar başlarını yere eğerek sessizce sırasının gelmelerini bekliyorlardı.

Jungkook derin bir nefes alarak önüne döndüğünde bir iki saniye ona bakıp iyi olduğuna emin olduktan sonra sessizce önüme döndüm çünkü ne demem gerektiğini bilmiyordum ama o beni yine ve yeniden şaşırtarak nefeslerini kulağımın hemen arkasında hissetmemi sağladığında sebepsizce nefesimi tutup ne diyeceğini beklemeye başladım. Birkaç saniye sanki bilerek sessiz kaldıktan sonra kısık sesle fısıldamıştı.

"Böyle insanları kendin halledemiyorsan bana söyle, arkadaş olduğumuz için sana her zaman yardım ederim." deyip geri çekildiğinde nefesimi aniden bırakmıştım.

Bunu duymuş olabileceği gerçeği utançla gözlerimi kapatmama neden olduğunda onun arkamdaki bedeninin hiçbir belirti göstermemesi yavaşça gözlerimi açıp aynı onun gibi sadece Jungkook'un duyabileceği sesle arkama dönmeden fısıldamama neden olmuştu.