Idyllic «KookMin» [✓]

Bölüm 22; Gecede Parlayan Ay Işığı

Ben geldimmmm. Oy sınırı henüz geçmedi ama çok az kaldığı ve hemen geçileceğini düşündüğüm için daha fazla dayanamadım yeni bölümü bir oturuşta yazdım bugün. Daha fazla uzatmayacağım. İyi okumalar canlarım.

+160 oy ve +500 yorum sınırı.
❄️

Üstümdeki beyaz kısa kollu tişörte ve altımdaki siyah şorta kısaca bakıp kahverengi saçlarıma aynada şekil verirken banyonun kapısı açılıp içeriye giren iri bedenle gülümsemiş ve bana arkadan sarılıp çenesini omzuma yaslamasına izin verirken yeni uyandığı için boğuk çıkan sesiyle konuşmasını dinlemiştim.

"Nereye gidiyorsun güneşim?" dediğinde saçlarımdaki elimi nazikçe onun yanağına koyarak masum sorusuna sakince cevap vermiştim.

"Hastaneye gidiyorum bebeğim. Biliyorsun başka bir doktorla bir randevum daha var. En son doktora gittiğimde içtiğim ilaçları birer doz düşürmüştü, ayda bir kontrole gitmem lazım. Bu aralar iyi gibiyim ama yine de bedenim hala soğuk onun dışında son iki aydır bayılmıyorum, saçlarım eskisi kadar dökülmüyor." diyerek sevinçle konuştuğumda benim bu neşeli halime uykulu bir şekilde gülümsemiş ve belimdeki ellerini sıklaştırırken yüzünü boynuma gömüp derin bir nefes aldıktan hemen sonra daha çok boğuk çıkan sesiyle konuşmuştu.

"Seninle gelmek istiyorum. Durumunu bizzat öğrenip ona göre hareket etmem lazım. İlaçlarını zorla içirdiğim için bana bir öpücük borçlusun." dediğinde onun artık masum olmayan heyecanlı sesine omuzlarım sarsılarak gülerken o da benim gülmeme mutlu olmuş yüzünü boynumdan ayırıp aynada bakışlarımızın birleşmesine izin verirken yüzündeki gülümseyle yanağımdan bir öpücük çalmıştı.

Bir kere yetmezmiş gibi durmadan yanağımı öpmeye devam eden bedenle gülerek ondan kaçmaya çalışmış ama belimdeki elleri yüzünden kaçamayıp kolları arasında artık bana acıyıp bırakmasını beklemeye başlamıştım ama bir yanım onun bu hallerini çok sevmişti.

" O zaman üstüne bir şeyler giy de çıkalım. Randevu saatim yaklaştı."

❄️

Doktor randevumdan çıktıktan sonra Jungkook'un elindeki reçeteye bakıp heyecanla söylenmiştim.

"Sana demiştim, yavaş yavaş iyileşiyorum işte!" dediğimde Jungkook yüzündeki gülümsemeyle reçeteye bakmaya devam ederken aniden kolunu omzuma atıp sertçe beni kendine çekerken sıkıca sarılmış ve bir süre öyle kalmamızı istemişti.

Gülmeyle karışık ağlama sesini duyduğumda şaşkınlıkla kalakalmıştım iri bedeni arasında.

"Biliyorum ağlamamam lazım ama senin ilerleme kaydettiğini görünce çok mutlu oldum. Artık sadece biraz daha zamana ihtiyacın var, sonunda tamamen iyi olacaksın, buna eminim çünkü sana kendime baktığımdan daha çok bakacak, herkesten çok sadece seninle ilgileneceğim." dediğinde kollarım iki yanda hareketsiz bir şekilde dururken sevinçle ben de kollarımı omuzlarına sarıp ona daha sıkı sarılmak için parmak uçlarıma bastığımda belimdeki elleri sıklaşmış ve biz hastanenin ortasında bize bakanlara aldırmadan sıkıca sarılmaya devam etmiştik.