Idyllic «KookMin» [✓]

Bölüm 11; Kalbin Söyledikleri Gerçektir

Bu hafta benim için cidden zordu. Hasta hasta ödevimle uğraştım ve bu da yetmiyormuş gibi hastalığımın üstüne bir hastalık daha geçirdim. Yani bana kızmayın lütfen...

En son oy ve yorum sınırı kaçtı unuttum, bu yüzden +100 oy ve +375 yorum olsun geri dönüp bölüme bakamayacak kadar üşengeç hissediyorum kendimi

İyi okumalar <3
❄️

Dudaklarım ben ne olduğunu anlayamadan hareket etmeye başlamıştı. Üst dudağımı emen ince dudaklarına karşılık bende onun dudak hareketini kopyalayarak alt dudağını dudaklarımın arasına almıştım ne yaptığımı bilmeden.

Gözlerim irice açıktı ama dudaklarım sanki gerçeklerden haberdarmış gibi onun dudaklarının hareketlerine beceriksizce karşılık veriyordu. Beynim onun sigara içtiğinden dolayı vişne kokan ağzının içinden ayrılmam gerektiğini bana haykırdığında ellerimi zorlukla üstüme doğru eğilmiş bedenin geniş omuzlarına koyarak güçsüzce ittirdim.

Jungkook'un kapalı gözleri yavaşça açılırken birkaç saniye hareketsiz kalan dudaklarıyla bana bakarken ne yaptığını anlamış gibi bedenini aceleci bir şekilde geri çekerken ayakta duran bedene kafamı kaldırarak hızlı atan kalbim ve kızardığını hissettiğim yanan yüzümle bakakalmıştım.

Konuşamazdım, sadece onu suçlayamaz, neden beni öptün diye soramazdım çünkü hareket eden dudaklarına istemsizce karşılık vermiştim. Saçmaydı ama gerçek benim susmamı sağlıyordu.

İlk konuşan o olmuştu, ses tonu kısık ama gerçekten şaşkınlık ve üzüntü içeriyordu.

"Jimin, ben.. Cidden üzgünüm. Böyle olsun istemedim." dediğinde bakışlarımı kaçırdım, yüzüne bakamayacak derecede çok utanıyordum. En iyisi hiçbir şey olmamış gibi davranmak daha mantıklı olmaz mıydı?

Kalbim onun öpücüğüyle gerçekleri yüzüme vurup ondan hoşlandığımı söylerken ilk önce itiraf eden taraf olmak istemiyordum. Üzgündü ve ben ondan hoşlanıyordum. Böyle olsun istememişti ve ben onun beni öpmesini sevmiştim.

Onu şimdiye kadar hep kızlarla görmüştüm, tek bir erkekle bile yakın olduğunu görmeyen bedenim beni öpmesiyle neye uğradığını şaşırsa bile ondan etkilenmekten alıkoyamamıştı kendini.

Neydi bu hisler? Biliyordum, emindim ama canım yanıyordu çünkü geçmişte yaşadıklarımı tekrar yaparsam bu hata değil, aptallık olacaktı.

Ona inanırsam aptal olacaktım.

"Sorun değil, zaten üzgün olduğunu söyledin. Hem sen benim gibi anormal değilsin, bir anlık merak olabilir." dediğimde bedeni bana doğru adım atacağı sırada onun tek elimle durmasını işaret ettim. Beni dinleyerek durdu ama konuşmaya başladı sakince.