Zawgyi
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ကိုယ္အခုတေလာေတာ္ေတာ္ေလးကိုအလုပ္မအားပါ။ဘာလို႔ဆိုကိုယ္သူကိုဖြင့္ေျပာဖို႔ေန႔အတြက္ျပင္ဆင္ေနရတာမို႔လို႔ပင္။
ေနတိုင္းမ်က္ႏွာေပါင္းတင္ရတာကတစ္မ်ိဳး၊အသားအေရဂ႐ုစိုက္ရတာကတစ္မ်ိဳးၿပီးရင္ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲအတြက္စာက်က္ရတာကတစ္မ်ဳိးႏွင့္လံုးဝကိုမအားႏိုင္ပါ။တစ္ခါတစ္ခါဖြင့္ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြးကကိုယ့္ကိုၾကက္သီးေတြေတာင္ထသြားေစသည္။
စာက်က္ရင္လည္းအေတြးေတြကေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္။ဖြင့္ေျပာရမယ္ရက္နီးေလပိုၿပီးအ႐ူးရင့္ေလျဖစ္သည္။ဒီလိုေတြျဖစ္ေနတဲ့ၾကားကေန စာေမးပြဲေကာငး္ေကာင္းေျဖႏိုင္ခဲ့လို႔ေတာ္ေသးသည္။မဟုတ္ရင္ကိုယ္လည္းတစ္ကယ္႐ူးေတာ့မွာ။
ကိုယ္နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ေလးဆီသြားၿပီး29ရက္ဆိုတဲ့ေနရာေလးကိုအမွားေလးထပ္ျခစ္လိုက္သည္။ဘာလိုလိုနဲ႔တစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တယ္။
မနက္ျဖန္ဆိုသြားေျပာရေတာ့မယ္။ဟူး ဒီေန႔ကေတာ့အိပ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။
မနက္ေရာက္ေတာ့လည္းကိုယ္ထင္ထားသည္ထက္ကိုပိုၿပီးအေစာႀကီးႏိုးေနမိသည္။ဟင့္အင္း ႏိုးေနတာမဟူတ္ဘူးမအိပ္ရေသးတာ။ရင္ေတြခုန္လြန္းလို႔႐ူးမတက္ပဲ။အကယ္၍မ်ားျငင္းလိုက္ရင္...မဟုတ္ဘူးမေတြးနဲ႔ မေတြးနဲ႔။
"ဟာအြန္း သြားမယ္"
ကိုယ့္အခန္းထဲကိုဝိုန္းဒိုင္းဝင္လာတဲ့ဂ်ီနာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚကေစာင္ေတြၾကားမွာငိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ထိုင္ေနသည့္ကိုယ္လန္႔သြားရသည္။
"ဘယ္သြားမွာလဲ"
"ဒီေန႔နင့္မွာလုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္ လာပါငါတို႔ေနာက္ပဲလိုက္ခဲ့ အခုေတာ့မ်က္ႏွာအရင္သြားသစ္လိုက္ငါတို႔အေ႐ွ႕မွာေစာင့္ေနမယ္"
ကိုယ္လည္းဘုမသိဘမသိ၊ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားၿပီးမ်က္ႏွာသစ္ျခင္းလုပ္ငန္းကိုစတင္ရျပန္သည္။
သြားတိုက္၊မ်က္ႏွာသစ္၊ေရခ်ိဳးဆိုသည့္လုပ္ငန္းသံုးရပ္ၿပီးေျမာက္ေတာ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအက်ႌတစ္ထည္ဝတ္ၿပီးအခန္းထဲမွာထြက္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းမတို႔႐ွိေနသည့္ဧည့္ခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
