İSTANBUL KUMASI

1.BÖLÜM

Bölüm: 1. (MARDİN 22.00 UÇAĞI İÇİN SON 5 DAKİKA.)

''Dayı! Hadi ama seni bekliyorum!" Bu işte bir terslik var onun beni beklemesi lazımken ben onu bekliyorum. "Dayı!" Kendimi hapiste volta atanlar gibi hissettim bir an.Bir ileri bir geri yürümeyi bırakıp merdivenden inen dayıma döndüm.

"Ne bağırıyorsun Sırma geldim işte güzelim."Gülerek burnumu sıktı.Eline vurup taklit ettim."Goldim işto!" İç çekip elini cebine soktu cüzdanını çıkarıp bir miktar para çıkardı.Onu izlemeyi bırakıp koltuktaki çantamı alıp kapıya yöneldim."Dayı hadi ama."

Elindekini uzattı."Şu parayı al beraber alışverişe çıkmayı sevmediğini biliyorum kendine yeni kıyafetler al." Gülümseyerek kapıdan çıktı."Dayı alamam ben bunu param var zaten dün maaşımı almıştım hem kıyafetlerim yeni benim daha geçen sen-" Gözlerim gördüğüm şeye karşı kocaman açılırken dilim tutulmuştu."Bu da okulu birincilikle bitirmene karşı hediyen." Önümde duran siyah inci misali parlayan BMW'ye yürüdüm.

"Dayı şaka yapıyorsun?" Kahkaha atarak yanıma geldi."Sırma dayın sana hediye almış sen şaka yapıyorsun diyorsun." Arabanın kapısını açarak içine oturdum. "Dayı ben bunu kabul edemem." Kafasını sağa sola sallayarak iki elini havaya kaldırdı."Hadi çocuklar seni bekliyor.Yeni araban hayırlı olsun melek kızım benim." Gülümseyerek bana yaklaştı, saçımı öpüp okşadı."Dayı çok teşekkür ederim." Kocaman sarılıp yanaklarına öpücük kondurdum.Çok büyük bir hediyeydi benim içim bu zaman kadar çok hediye aldım dayımdan ama bu çok fazlaydı.

"Sırma bu çok güzel kızım!" Bade'nin şaşkın suratına bakıp bakıp kahkaha attım."Hadi ya! Al senin olsun canım arkadaşım." Bade bana bakıp suratını ekşitti."Kötü arkadaş seni, hayallerimle oynama."

Gülerek bana sarıldı."Hayırlı olsun balım."Ona sarılıp geri çekildim."Teşekkür ederim canım, çocuklar ne alemdeler?" Somurtarak bana baktı."Pek iyi değil benim çalıştırmamla olmuyor vallahi."

Arkadaşıma gülümseyerek baktım."Aman sende beceriksiz." Omzuma vurup güldü."Hadi ben derse giriyorum bu ay sonuna çocukları o gösteriye hazırlamam lazım." Bade sıkıntıyla iç çekti."Neden sadece grafikerlik yapmak yerine bu işlerle uğraşıyorsun?" Derin bir nefes aldım."Çocuklarla vakit geçirmek iyi geliyor hem bu iştende para kazanıyorum, geçiniyorum, eğleniyorum, mutluyum." Bana baktı."Ah benim kalbi temiz arkadaşım."

Telefonumun sesiyle irkildim.Dayımla ayrılalı daha 1 saat oldu neden aradığını merak ettiğimden pat diye açtım."Dayıcım ne çabuk özledin yiğenini." Gülmüştüm."Sırma, Dilan beni aradı sana ulaşmaya çalışıyormuş." Dilan mı?

"Dilan! Neden ağlıyorsun sen?" Hıçkırmaktan konuşamıyordu."Dilan!Cevap ver ne oluyor?" Sıkıntıyla parmaklarımı saçlarıma geçirdim."Abla beni evlendiriyorlar." Sözleri duydum ama beynim algılayamamıştı.Kelimeler tane tane beynime kurşun gibi değmişti."Ne demek evlendiriyorlar?" Sesim aciz ve cılız çıkmıştı."Abla kurtarın beni nolursun!"

Ağlamaktan konuşmakta zorlanan kardeşimdi öz kardeşim, benim kardeşim."Bak seni kimse evlendiremez ben izin vermem ama neden nasıl kiminle evlendirmeye çalışıyorlar anlat bir doğru düzgün melek kardeşim benim Dilanım hadi." Onun sesini duydukça göz pınarlarıma hükmeden yaşları engellemek için kafamı yukarı kaldırdım.

"Abla Devran abim kızın birini kaçırmış.Aşiret toplandı ya ölüm ya berdel, ben evin en büyük kızı diye görünüyorum."Tekrar ağlamaya başladı."Ben daha 17 yaşındayım abla hem o adam evliymiş zaten ben nasıl evleneceğim?"Sorduğu soru karşısında sinirlenmiştim."Evlilik falan yok Dilan! Duydun mu beni evlenmeyeceksin okuyacaksın sen!" Dayım oturduğu yerden kalkıp bana yaklaştı.Telefonu elimden alıp kulağına götürdü."Dilan, ben dayın."Bir süre dinledikten sonra tekrar konuştu."Bak güzel kızım biz ablanla yarın sabah orada olacağız.Senin kimseyle evlenmene izin vermeyiz tamam mı Dilan?" Gülümseyerek bana baktı."Tamam Dilan ağlama güzel kızım görüşürüz, tamam."Telefonu kapatıp kenara koydu.

"Dayı bu nasıl bir vahşiliktir?" Kollarımı tutup beni kendine çevirdi."Babanın sülalesinin aptal töre oyunları kızım ne bekliyorsun." Birden sinir boşalması yaşamış hıçkırarak ağlamama engel olamamıştım."Dayı Dilanı oradan kurtarmalıyız." Sesim titremişti.Tamam anlamında başını sallayıp bana sıkıca sarıldı.Dayım benim babamdan görmediğim sevgiyi saygıyı ondan görmüştüm.Babam okumama izin vermezken dayım sahip çıkmıştı bana.Okutup, büyüttü...

"Dayı hadi hızlı ol uçağı kaçıracağız." Arabaya bavulu koyup yanıma oturdu."Hava alanına gidiceğiz." diye taksiciyi yönlendirdi."Dayı Dilanı da buraya getireceğiz değil mi?" Dayım gülümseyerek yanağımı okşadı."Tabi ki, senide yanıma aldığımda onun yaşındaydın." Gülümsedim, "En azından beni evlendirmiyorlardı, okumak için geldim buraya." Dayım elimi sıktı."Hepsi bu mu ya Baran?" Kaşlarımı çattım."Çocukluktu dayı Baran mı kaldı artık kim bilir nerede." Sıkıntıyla iç çektim.Kafamı cama çevirdim.

Baran...Çocukluk sevdam, o mezun olana kadar aynı okuldaydık, aynı yerde oturuyorduk.Adını hala duyduğumda içimden bir şeyler kopuyordu, ama bu hislerin ne kadar yanlış olduğunu hatırlatıyordum kendime.Yine o anlardan birindeydim sanırım.Daldığım düşüncelerden arabanın durmasıyla çıktım."Hadi gidelim 10 dakika var." Dayıma kafamı sallayıp taksiden indim."Otelde yer ayırttım bu gece için, sabah Dilanı alır almaz da toparlanıp otelden ayrılırız." Kafamı olumsuz anlamda salladım."Dayı bir an önce Dilanı alıp Mardin'den çıkıyoruz."

(MARDİN 22.00 UÇAĞI İÇİN SON 5 DAKİKA.) Anons beraberinde uçağa ilerledik.Çok heyecanlı hissediyordum.Yıllardır gitmiyordum, Annem ve Dilan gelmişlerdi hep buraya.Mardin'e gitmek beni korkutmuyor da değildi.Babamı özledim ama ona çok kızgındım.Beni bekleyen yaşlı adamlar vardı, aşiret dedikleri töre zımbırtıları.Allahım yardım et...