Selfish[yarı texting]

onbir,

10'u atlamayın!🧡

***

Yorgun bir şekilde kapıyı açtığımda içeriden gelen yemek kokusu ilgimi çekti. Anahtarları vestiyerin önüne atıp çantamı rasgele yere bıraktım ve direkt mutfağa yürüdüm. "Hey,"

Özde kalçalarını hareket ettirerek dans etmeyi kesip bana döndü ve kocaman gülümsedi. "Hoşgeldin bebeğim," yaklaşıp adeta üstüme atladığında gülerek kollarımı sırtına sardım.

"Asıl sen hoşgeldin."

Geri çekildi ve gözlerini kıstı. "Çağıl nerede?" Aslında telefonda geç kalacağını ve sebebini söylemişti ama kafam dolu olduğu için pek dinlememiştim.

Bu yüzden omuz silktim. "Bilmem."

Kafasını iki yana sallayıp tezgaha yürürken, "Bu kız da az eve gelsin, kira veriyor ama kaldığı yok," diye söylendi. Tam ağzımı açıp ona hak verecekken elindeki bıçakla bana döndü. "Hiç konuşma, seni de evden çıkartamıyoruz."

"Ne diyebilirim ki," diye mırıldandım arkamı dönüp kendi odama yürürken. "Ben de kira veriyorum."

"İkinizin de ayarı yok." Dediğini duyup güldüm ve üstümdekileri çıkartıp ince bir atletle şort giyip tekrar mutfağa gittim, ardından kalçalarımı tezgaha yaslayarak yandan iş yapan Özde'ye baktım.

"Ee, neler getirdin bize?"

"Annem bir sürü şey gönderdi ama hepsini ben yiyeceğim." Dedi keyifli bir sesle. "Size yerini söylediğim günün ertesinde o şeyden eser kalmıyor."

Muhtemelen salataya eklemek için küçükçe kestiği domateslerden bir parça aldım ve hızla ağzıma attım. "Siz kilo almayın diye ben yiyorum, teşekkür etmelisin."

"Enayiyim ya ben." Diye mırıldandı, ardından bakışlarını bana çevirdi. "Umay'a söyledin mi?"

"Neyi?" Bilmemezlikten geldim.

Kaşlarını kaldırdı. "Sana inanamıyorum!" Daha hırslı bir şekilde elindeki bıçağı domatese daldırdığında korkmadan edemedim. "Umay arkadaşımız. Onu da davet etmeliydin."

"Cidden inanıyor musun buna?" Dedim kaşlarımı çatarak. "Eğer arkadaşımız olsaydı Arda için hepimizi satmazdı."

Kafasını iki yana salladı. "Demiyorum bir şey."

Hala Umay'ı savunması sinirlerimi bozarken, "İyi," diye mırıldandım. "Deme bir şey!"