Selfish[yarı texting]

onbeş,

"Her yıl aynı terane," Özde'nin söylenmesi kulaklarıma ulaştı. "Hala çadır kuramıyorsunuz, salak mısınız nesiniz..."

"Kardeşim göçebe yaşamıyoruz, senede bir kez kuruyoruz." Çağıl oturduğu yerden konuştuğunda elimdeki demirleri yere atıp gözlerimi kıstım.

"Keşke bunu derken çadırı kurmaya da yardım etseydin!" Çağıl beni duymamış gibi yapıp şişesindeki salatalıklı suyu kafasına dikti, bu sırada yanımdan başka birinin sesini duydum.

"Ben yardım edebilirim?" Arda yüzünü gözüme sokmak istercesine yaklaştığında işaret parmağımı alnına bastırdım ve onu geriye iteledim.

"Kalsın."

Kaşlarını çattı. "Neden benden bu kadar nefret ediyorsun sen?" Mavi gözleri tepkimi ölçmek istercesine beni göz hapsine tutarken yutkundum, o devam etti. "Sürekli tersliyorsun, bir şey mi yaptım?"

"Hayır," dedim boş bir sesle. "Sadece senden hoşlanmıyorum."

"Benden hoşlanmayan kız yoktur," havalı olduğunu sana bir ifadeyle mırıldandığında tedirgin olmayı bırakıp yüzümü buruşturdum.

"Egon ve sen, tek kişilik çadıra sığabileceğinizden emin misin?"

Gözlerini devirse de keyifli olduğunu gülümsemesinden anlıyordum. "Güzel şaka," dedi ve az önce yere attığım demirleri yerden aldı. "Güldük eğlendik, bir daha olmasın." Elindeki demirleri almak için kendime çektiğinde daha sıkı tutup bunu engelledi ve ciddi bir ifadeyle baktı. "Sadece yardım edeceğim, Lavin."

Sadece yardım edeceğim Lavin.

Aklıma gelen anıyla yüzümde acı dolu bir tebessüm belirdi ve tüm gücümle elindeki demirleri alıp ona baktım. "Git, Arda. Sadece git."

O gün diyemedim, belki de o gün git deseydim yaşananların hiçbiri olmayacaktı. Fakat genç bir kızken ve tutunacak bir dal ararken mantığınızı değil, kalbinizi dinliyordunuz.

Olur, demiştim kalbimi dinleyerek. Şimdi düşünüyorum da... Keşke demeseydim.