Survivor

2.0

"Öğrenmek için Evrim'in ayağını kaydırır mısın?"

Gülümsedim. "Evrim'i ayağını canım sıkıldığı için bile kaydırırım. Hadi söyle."

"Öyle bir yere gitmiyorum ya. Sabahları siz hep kavga edince bende sahilde oturduğumuz ağacın altında uyuyorum."

Kandırıldım.

"Ben biliyordum ama saçma bir şey olacağını."

Gülerek yüzümü mıncıklamaya başladı. Çoluğun çocuğun maskarası olduk iyi mi?

"Ya Anıl adalar birleşecek ya benim çok canım sıkıldı. Eğer oraya filan gidersek kötü olur. Çok alışmıştım buraya."

Bizim cadı bir şeye alıştı mı bırakması çok zor oluyor. Umarım buna ben de dahilimdir.

"Değişiklik olur bizim için. Hemen üzme kendini. Hem belki onlar buraya gelir belli mi olur?"

Başını olumsuz anlamda salladı. "Ben değişiklik filan istemiyorum."

"Nisa'm, sevgilim. Bu yarışmanın olayı bu. Keşfedecek yeni olaylar, zaman geçireceğin yeni insanlar. İnan bana güzel olacak."

"Yeni insanlar olmasa zaman geçmeyecek yani?"

Sıçtım.

"Saçmalama. Ayrıca senin yanında zamanın geçmesini isteyen kim?"

Yüzüne baktım umutla. Güzel iltifattı belki yumuşar.

"Hiç öyle güzel sözle yumuşamam. Yeni insanalarla birleştiğimizde görüşürüz olur mu? Hatta bak onlar buraya gelirse bizim yaptığımız barakada karşılayalım onları. Coconat filan tutalım zaman geçer."

Ayağa kalkıp yürümeye başladığında oflayarak yattığım yerden doğruldum.

"Yat orada Anıl!"

"Tamam be!"

*

Bana bakan Aycan'a baktım. Niye bana bakılıyor mesela şu an? Eliyle çağırıyor bir de.

Manyak mıdır nedir? Oyun olmuş 9-9, kazanan normal hayatta yaşamadığı eğlenceyi yaşıyacak bu beni çağırıyor yanına.

Görmezden gelip takıma döndüm.

"Hadi Anıl! Hadi Nisa!"

"Atışlarda onun nerede olduğunu söyleyin tamam mı? Benden daha iyiyse bile söyleyin."

Hepsinin eline vurup yürümeye başladım. Nisa'da yanıma geldiğinde ona baktım. Konuşmuyor benimle.

"Konuşmayacak mısın hala?"

"Birleşinceye kadar konuşmayacağım."

Fanteziye bak.

"Özür dilerim tamam mı?"

"Anıl sana küs değilim. Sadece inat yaptım kendi içimde."