Külün karanlık mahzen ile sınanması. Bir mahzen'in kül dönümü.
Cennet ve cehennem ansızın takas edildi bir gecenin şafağında. Yok olmaya and içmiş ruhun yankısı son kez yankılandı, bu sokakta. Bir adamın kalbinin mahzenlerine savrulan küller, s...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• KÜL MAHZENİ.
Külün karanlık mahzen ile sınanması. Bir mahzen'in kül dönümü.
Bir kadın, kendine kül olup mahzene şifa olacak kadın.
Bir adam, kalp mahzeni'nin demir parmaklıkların'ın ardında şifasını bekleyen adam.
•
Merve Uluöz.
Bu hayatta her şeye baş kaldırırken, yıllardır içinde habersizce büyüttüğü sevgisine söz geçiremeyen ve hayatını babasının ölümüyle beraber, kaybettiği ruhunu aramaya adayan bir kız.
Onun yüreğinde sürekli bir şeyler parçalanıp dağılırken, ay ışığına olan sevgisini aleve veremedi. Kalbini aleve verdi, lâkin sevgisini veremedi.
Ve Kamer Aldinç...
Işığını söndürerek küllerini döken, kendini gökyüzünün perde arkasına saklayan, kalbindemerhamet adlı çınarı barındıran ve o merhametini kendisini seven kızın üzerine örten güzel bir adam.
•
"Burası kül mahzeni, şifa. Burası, senin yuvan."
Ah elleri, o güzel elleri soluğumu tüketen solundaydı. Bedenlerimiz karşılıklıydı. Gözleri gözlerime kelime oklarını fırlatırken, o oklar gözlerimden kalbime inerek beni yaraladı. Ama yaralarımdan kan değil, şifa aktı. Ellerim onu taklit ederken gözlerim bala benzeyen harelerindeydi. Parmaklarımla, soluma dokundum onun yansımasında.
Kalbimdeki çiçekler dudaklarıma doğru yeşerirken, dudaklarımdan kopanlar kül oldu. Ve mahzende can buldu.
"Burası kül dönümü, Kamer. Burası senin cennetin, benim kendi mahzenim."
🌬
Genç kızın ruhuna üflenen soğuk esinti, kısa küt kestirdiği saçlarının arasından sızıp tenine karışırken üşüdüğünü hissedemiyordu bile. Ama bir ürperti vardı boynunda, bunu biliyordu. Daha dün akşama kadar bedeninde var olan uzun ve siyah saçları bu sabah kesilmişti omuzlarının üstüne kadar. Artık açıkta kalan boynunda, onu her seferinde sarmalayarak ısıtan saçları yoktu. Ürpertisi bu yüzdendi. Üzerindeki cekete daha çok sokulurken, kulağının arkasına sıkıştırdığı saçları inatla savruluyordu. Daha düne kadar böyle bir şey yoktu. Çünkü saçları uzun ve gürdü. İflah olurdu. Ama şimdi kısacıktı, onun gidişiyle. Ve iflah olmuyordu.
