Külün karanlık mahzen ile sınanması. Bir mahzen'in kül dönümü.
Cennet ve cehennem ansızın takas edildi bir gecenin şafağında. Yok olmaya and içmiş ruhun yankısı son kez yankılandı, bu sokakta. Bir adamın kalbinin mahzenlerine savrulan küller, s...
Bölüme Geçmeden Önce Oylamayı Unutmayınız Efendim. ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bağzıları | Sen Benden Çaldın Biraz
9. Bölüm: "Ruhtan Yankılanan Ritimler."
• "Yansın yeryüzü, ters dönsün gökyüzü."
❉
Kalbimden boğazıma intihar eden tüm kelimelerin hepsi, tek bir isimde can bulup kitabını yazdı. Onun adı bir çığlık olup dudaklarımdan koparken, aslında tek bir isim çıkmamıştı dudaklarımdan. O ismin altında, benim kalbimde yıllarca biriktirdiğim her şey gizliydi. Sevgim gizliydi, tükenmişliklerim gizliydi, benim ay ışığım gizliydi.
Benim, kalbim gizliydi.
Sol gözümden damlayan yaş dudaklarıma karışıp, dilime bulaştığında tuzu fark etmem çok uzun sürmedi. Tuz dilimi yakarken, kalbimi karşımda yere yığılan adam yıkmıştı. Göğüsü hızlıca inip kalkarken, titreyen dizlerimi dizginlemeye çalıştım. Eğer gücümü bulabilirsem yanına gidecektim. Hissetmediğim topuklarıma bastığımda, gözlerim yalnızca gözlerindeydi. Canı acıyordu, o acı çekiyordu. Bala kaçan puslu gözlerini gözlerimden ayırmadan beni izliyordu.
Beni görmeyi beklemiyordu.
Kara bastığım adımlarımı hızlandırıp yanına koştuğumda, solumdan bir yaşın daha düştüğünü fark etmemiştim. O solundan vurulmuştu, beni ise soluğumdan vurmuştu.
"Kamer!" Dedim, ikinci bir dehşetle yanına çökerken. Hızlıca alıp verdiği soluklar, canını acıtıyordu. Gözlerini gözlerime odaklayıp, bana baktığında tek bir kelime duymak istedim ondan. Her hangi bir kelime.
Ellerim benden bağımsız yüzüne gittiğinde artık sadece ağlıyordum. Gözlerim kana bulanan beyaz kazağına kaydığında, sanki Kamer birazdan kollarımın arasında son nefesini verecekti. Hızlıca nefes alıp verirken, acıyla kafasını geriye atarak inledi. Aralanan dudaklarından kopan kesik fısıltısı kalbime hançer saplarken, yine de ona aldırmadım. "Git."
"Gitmiyorum," dedim ellerim hâlâ yüzündeyken. Alnında biriken boncuk boncuk terleri avucumla geriye doğru ittiğimde, artık dizleri üstünde değildi. Bacaklarını zorlukla uzatırken başı kucağıma düştü. "Seni almadan hiç bir yere gitmiyorum."
Ay ışığı, şimdi kucağımdaydı.
Burada böylece kalamayacağımızı ikimizde bal gibi biliyorduk. Hemen müdahale edilmesi için acilen hastaneye gitmemiz gerekiyordu. Kamer şu an ölebilirdi. Kamer şimdi, yok olabilirdi.
