Yine ben yine ben. Asla sizi bırakamayan, ve marriage'i yazarken buruk bir tebessümle klavyeye uzanan manyak ben.
Lütfen vote vermeyi unutmayın olur mu?
Çünkü hikayenin kaderi birazcık da sizin ellerinizde. Sıralamadan düştükçe, insanda istemsiz bir burukluk oluşuyor.
İyi okumalar♡🥺✨
*
*
*
Demi lovato - warrior
Hayat iki dudagının arasında gizliymiş sevgili
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Min Yoongi
"Hey, seokjin hyung!"
parmaklarımın arasında tuttuğum telefonu, oldukça sessiz bir şekilde mikrodalgaya yasladığımda, gözlerimi tek bir saniye olsun boş koridordan çekemiyordum. uyanalı çok da bir şey olmamıştı aslında. kirpiklerimi kırpıştırarak açtığım saniyelerde, dikkatimi çeken tek şey, sevgilimin tıpkı bir koala misali bedenime yapışması, ve biraz ecel terleri dökerek kaskatı kesilmemden ibaretti. ondan nasıl kurtulurum, nasıl olur da sessizce mutfaga gelirim hiç bilmiyordum. sanki... kaçmamdan korkarcasına, parmak uçlarından sıyrılıp gitmemi asla istemiyormuş gibi tutunmuştu sıska omuzlarıma. bende binlerce öpücüğü çehresine bahşederek ayrılmıştım kollarının arasından. şişkin gözlerinden, dolgun dudaklarından, tıpkı bir bebege aitmişcesine alnına düşen siyah saçlarından... eksiksizce hepsine hak ettikleri değeri vermek istemiştim.
"efendim yoon-ahh?" Demişti o da tıpkı benim gibi telefonunu herhangi bir yere yaslarken. Dinç ve oldukça erken uyandığım bu sabahın, tam da şu vakitlerinde verebileceğim en mantıklı karar, sevgilime güzel bir kahvaltı hazırlamakmış gibiydi. Jimin yemek yapmayı çok severdi lakin, tat konusunda pek de başarılı sayılmazdı. Benimse elimin böyle şeylere yakıştıgı söylenemezdi. eeee haliyle de akla gelen ilk isim Seokjin hyung dan başkası olmuyordu. "ben şimdi..." bakışlarımı büyük bir arayışla raflarda gezdiriyordum. Sevgilim A'sından Z'sine kadar her şeyi düşünerek almıştı ancak, ben burada ki bir çok ürünün nelerle karıştırıldığını, veyahut sa nasıl pişirildiğini dahi bilmiyordum. Umutsuzluktan neredeyse tırnaklarımı kemirmeye başlayacağım o saniyelerde, kurtarıcım hızla ilişmişti görüş alanıma. Üst raflardan birinde duran cam pirinç kasesini kavradığım gibi, hemencecik tezgahın üzerine koymuştum. "kızarmış pirinç yapmak istiyorum." Tek elim sargılı olsa da, mühim değildi. Yapabilirdim. Bir çok şeyin üstesinden geldiğim gibi, bununda altından kalkabilirdim.
