Hearthbeats [Completed]

Chapter 20

"Teka lang Hunter, hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Tuwing uwian lang" pag pigil ko sa kanya.

Binitawan niya ang kamay ko at may kung anong dinial siya sa BAGO niyang cellphone. Tss... ang rechked niya masyado ang hirap i reach . Ewan ko nga ba at bakit kailangan niya pang maningil sa 'kin eh may #new phone na naman siya.

Laking pasalamat ko talaga at
wala ng mga estudyante na nasa labas baka ano na namang isipin nila. Suki na yata ako doon eh.

"Excuse Brianna Delo Santos for one week" rinig kong sabi niya sa katawagan niya at bigla nalang pinatay ang tawag. Aba'y bastos na bata talaga tong mokong na to.

May di nial na naman siya ulit sa cellphone niya and this time ay hindi ako maka paniwalang si Hunter tong nasa harapan ko ngayon dahil biglang naging magalang ang boses niya. Ibang iba kanina. Woow ah! Himala.

"Good morning po" aniya sa sa taong tinawagan niya. Gulat ko siyang tinignan kaso biglang lumayo ang mokong kaya hindi ko na tuloy narinig yung pinag usapan nila.

Nang matapos na niya ang tawag ay naka pamulsang lumapit siya sa 'kin.

"You'll be with me for one week, hindi lang tuwing uwian. It should be 8:00 am until 3:00 pm" aniya.

"Anong pinagsasabi mo diyan bawal akong umabsent-"

"I settled that already"

"Mag aalala si mama-"

"I already asked permission to her"

"Eh hindi mo pa nga kinakausap si mama. Paano--"

Napahinto ako nang may ma realize ako.

"Yung una mo bang tinawagan ay yung teacher-"

"Nope" iling niya.  "It's the principal and the second one is Mrs. Delo Santos which is your mother. So let's go now" patuloy niya sa sa sinabi ko.

Puchaaa! Ano daw? Principal? Tapos ganoon yung trato niya? Paano na tong scholarship ko nito? Shemaay lang.

"Ano? Susunod ka o bubuhatin pa kita?" usal niya. Duuh... Never! Wala na akong magawa at sumunod nalang sa kanya.

Nang makapasok kami sa kotse niya ay hindi ko maiwasan ang mag-alala

"Hunter, sigurado ka bang kaya mong mag maneho? Baka ma aksidente pa tayo" saad ko. Ayaw ko pang mamatay no. Marami pa akong pangarap na kailangan kong tuparin.

Tumaas ang isang kilay niya "Bakit? Marunong ka?" pilosopo niyang sabi.

"Sabi ko nga ikaw na, basta huwag mo lang masyadong bilisan" pag suko ko. Lagot ka sa 'kin kapag namatay ako. Mumultuhin talaga kita.

Hindi na siya kumibo at pinaandar niya na ang kotse. Wala kaming kibuan kasi wala naman akong magawang topic. Mabuti na lang at hindi na masyadong mabilis yung takbo kundi baka kanina pa ako nag hy hysterical dito.

Inihinto niya ang koste sa tapat ng isang building na tingin ko ay Hotel.

"Ba't tayo andito? Ang akala ko ba pupunta tayo sa bahay niyo"  pagtataka ko.

"Pano ba yan? Eh ayaw ko doon sa bahay. Kaya bumaba ka na diyan" ngisi niya sa 'kin.

Pashneaa! Wala naman siguro siyang masamang balak sa akin diba? Hindi niya naman siguro ako papatayin dito?

Tila ba awtomatikong na glue ang katawan ko sa upuan ng kotse niya dahil hindi ko na ito ma i-galaw.

"Why are you still there?" kunot noong tanong niya sa 'kin.