Lead Me To You

Kabanata II

Advantage

"Who would dare to hurt my daughter?!" Papa is shouting from the sala and I can hear it here in the kitchen.

I am not sure of what is the meaning of that but I can sense that he's mad.

Hindi ito marunong magtagalog kaya kapag kakausapin namin ito ay dalawang lengguwahe lamang ang aming gagamitin. Ingles at Italyano.

"No one can touch her! No one can come near her either! Call Magnus, now!" His cry was like a thunder. Buong sala ay halos mayanig at ang mga tauhan na naroon ay nagsikilos para sa inuutos nito.

"They have to kill me first before they can hurt her," he said.

"Calmati, Massimo. She can hear you." Uncle Valmoria tried to calm Papa.

Bahagyang nagtungo sa akin ang mga tingin ni Papa. Narito ako sa kusina at nasisilip ko sila mula rito at naririnig ko rin nang bahagya ang kanilang mga sinasabi. Nanlambot agad ang ekspresyon ni Papa nang mapatingin ito sa akin. Palapit siya sa akin at nang magtigil sa aking harap ay lumuhod ito.

"You know how my i love you, right?" He asked.

"Conosco, Papa. Ti amo anch'io." Sagot ko. I know how much you love me, Papa. I know how much you adore me and Mama. I love you too, more than anyone.

He smiled but his eyes are lonely. "I will do everything to make you happy. You deserve everything, Mia figlia." Papa brushed the stands of my hair.

"I only want to be with you, Papa. That is my only happiness." I said.

He kissed the back of my hands. It is as if something might happen and we don't know when. I never seen him this worried. I never seen him this scared. I don't know what's happening but that idea bring sadness and fear.

Ngayon ay napatunayan ko na kung gaano nakakatakot ang aking ama sa tuwing ito ay magagalit. Sa sigaw nito na katunog ang kulog. Sa mga mata na kahawig ang mata ng dragon. Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit hindi gugustuhin ng mga katulong na suwayin ang utos nito.

"That's what I heard," I said.

"Simula ngayon, hindi ka na dapat lumalayo ng walang kasama. Kung totoo ma'am ang sinasabi ng Signor, kailangan mo pa ring protektahan ang sarili mo." Sagot ni Francis.

BInahagi ko sa kanya ang lahat ng narinig ko kanina sa bahay. Hindi ko alam kung totoo iyon o tinatakot lang nila si Papa. Ngunit bakit nila ako kailangang madamay pa? Ayoko nang dagdagan pa ang isipin ni Papa sa vineyard dahil sa tagtuyot.

"We don't know yet if that's true. What if that was just a prank?" I asked.

"Binantaan nila ang buhay mo, Monica. Hindi na magandang biro iyon." Seryoso nitong sinabi.

"They were cowards," I feel like I need to hit something.

"Umuwi ka na muna ngayon. Hindi na ligtas kung maglalalabas ka pa." Tumayo siya at hinarap ako.

"No. I am not going home." Kasama pa kita. At ayokong umuwi dahil hindi kita makikita doon.

Natahimik kaming dalawa. Walang nagsalita. Ayokong umuwi dahil hindi ko siya makakausap at makikita kapag nagkulong ako sa bahay. Mas lalo lamang akong matatakot at mababahala gayong alam kong wala siya sa tabi ko. I feel so secure and safe right now because he's here. I don't think of the danger in my life because of him. And if I go home, without him, I might get scared to death.

"Signorina Monica, I am here to take you home." A man in black suit appeared behind Francis.

"Who are you?" I asked.