Onweerstaanbare Liefde

Hoofdstuk 8 - deel b

Lúc drukte Emilio weg en pakte de envelop van zijn bureau. Hij liep zijn kantoor uit en zag daar Natalia staan zonder Esmay.

'Waar is ze?' vroeg hij aan Natalia.

'Ze is vertrokken en ik moest van haar doorgeven dat het over is,' antwoordde ze. Lúc snapte er niets van. Hoezo het is over? Hij rende via de trap naar beneden toe, misschien kon hij haar nog tegenhouden en vragen waar dit ineens vandaan kwam. Met de envelop in zijn handen zocht hij naar haar. Hij rende naar buiten toe en zag dat ze een stukje verderop liep.

'Esmay!' riep hij, maar ze leek hem niet te horen. Hij rende naar haar toe en ging uiteindelijk voor haar staan.

'Wat Lúc?' vroeg ze bot. Hij fronste.

'Waarom ga je er zomaar vandoor?' vroeg hij.

'Ik zit hier gewoon niet op te wachten,' zei ze zonder hem aan te kijken. Hij wilde haar kin beet pakken, maar ze dook weg van zijn hand.

'Laat mij gewoon met rust!' riep ze uit.

'Niet voordat ik weet wat er aan de hand is,' zei hij fel terug. Even zag hij haar ineen krimpen.

'Als ik je dat nu nog moet uitleggen,' zei ze zacht. Ze keek hem kort aan en hij zag dat haar ogen rood en opgezwollen zijn. Ze huilde. Hij wilde haar in zijn armen nemen en troosten, maar zodra hij dichter in haar buurt wilde komen deed zij een paar stappen achteruit.

'Kom op Esmay, praat met mij,' smeekte hij. Esmay negeerde hem en hield een taxi aan.

'Ik wil dit niet meer Lúc,' zei ze en er viel een traan over haar wang. Het brak hem om haar zo te zien. 'Bovendien zou het toch nooit serieus kunnen worden, want uiteindelijk zou ik gewoon weer terug naar Nederland vertrekken.' Ze trok de deur van de taxi open.

'Dag Lúc,' zei ze voor ze in de taxi stapte en de deur sloot. Lúc stond er verslagen bij en hij zag de taxi langzaam in de verte verdwijnen. Hij was in de war en hij vroeg zich af wat er zojuist gebeurd was. Verslagen, verward en gekwetst liep hij terug naar het kantoorgebouw.

Weer in zijn kantoor leunde hij op zijn bureau.

'Mannagia!' vloekte hij en hij sloeg alles van zijn bureau af. Hij kon niet geloven dat ze echt weg was gegaan. Hij sloeg met zijn vuist op het bureau, maar het hielp niet om hem te kalmeren. Hij was woedend en vooral gekwetst. Hij wist haast zeker dat zij de ware voor hem zou zijn, maar blijkbaar had hij er toch naast gezeten. Hij had het nooit zo ver moeten laten komen, dacht hij boos.

Met een diepe gefrustreerde zucht liet hij zich vallen in zijn bureaustoel. Hij draaide zich om naar het raam en staarde naar buiten. Even later hoorde hij de deur van zijn kantoor opengaan.

'Ik weet wel iets om je op te vrolijken,' hoorde hij Natalia zeggen, maar hij was niet in de stemming. Zijn gedachten zaten bij Esmay. Waarom was ze zo gekwetst?

'Rot op Natalia,' mompelde hij. Natalia maakte echter geen aanstalten om weg te gaan.

'Vaffanculo Natalia!' zei hij, dezelfde zin herhalend in het Italiaans. Natalia leek te schrikken en ze verdween uiteindelijk uit zijn kantoor. Fijn, misschien was hij dan nu eindelijk alleen. Hij had geen behoefte aan gezelschap. Het enige gezelschap dat hij nu zou willen, was het gezelschap van Esmay. Even later ging toch de deur van zijn kantoor weer open.

'Als ik zou was zou ik maar heel snel weer vertrekken,' riep hij woedend uit, zonder zich om te draaien.

'Nou nou, dat is toch geen manier om je beste vriend te begroeten,' hoorde hij Danilo zeggen. Met een diepe zucht draaide hij zich om en hij zag Danilo samen met Gianna tegenover hem staan.

'Ik laat jullie even alleen,' fluisterde Gianna voor ze vertrok. Lúc zat er verslagen bij. Hij legde zijn hoofd in zijn handen.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Danilo.

'Ze is weg,' zei hij. 'Ze is weg en ik heb geen idee hoe ik dit kan rechtzetten.'

--------------------------------------------

Oehh, spannend!! Zal het uiteindelijk goedkomen tussen Lúc en Esmay?

Laat me weten wat jullie denken! En geef een stem;)

Liefs,
Iyanla