Onweerstaanbare Liefde

Hoofdstuk 3 - deel a

Inmiddels was de tweede dag van Esmay's verblijf al aangebroken. Vandaag had ze een nieuwe lunchafspraak staan met haar zusje. Ze zouden de bloemist bellen voor de boeketten van de bruiloft. Kels had voorgesteld om te lunchen bij Silvano's. Ze vertelde dat ze er eerder had gegeten samen met Nathan en ze zei dat het eten heerlijk was. Esmay was nieuwsgierig geworden naar het plaatsje.

Ze trok een rood rokje aan met een 's zomers patroontje in combinatie met een wit T-shirt die wat ruimer viel. Nadat ze had gecontroleerd of alles in haar tas zat, trok ze snel haar witte gympen aan en pakte ze haar zonnebril voor ze het hotel verliet.

Kelsey had het adres gestuurd en Esmay had gezien dat het restaurant vlakbij het Colosseum ligt. Het hotel waarin Esmay verbleef lag ook dichtbij het Colosseum, dus het kon nooit moeilijk zijn om te vinden. Esmay genoot even in stilte van het zonnetje voor ze begon met lopen. Het was schitterend weer. De zon scheen volop en er stonden bijna geen wolken aan de hemel. Toen ze de vorige avond thuis was gekomen had het hard geregend en de geur van regen was nog niet helemaal verdwenen. Esmay zette haar zonnebril op en pakte haar telefoon erbij om de route naar het restaurant. Het was ongeveer twintig minuten lopen volgens de app. Het Colosseum lag toch verder dan gedacht, maar ze was gister ook in staat om de Trevifontein te vinden, dacht ze. Ze stak de straat over en volgde het blauwe lijntje op het kaartje op haar telefoon. Ze kon niet wachten tot ze in de zon zat met een lekker drankje in haar hand en een heerlijke lunch voor haar op tafel.

Na zeker een halfuur te hebben gelopen had Esmay het restaurant noch het Colosseum kunnen vinden. Ze gaf het op, dacht ze bij zichzelf. Ze had nu al spijt dat ze de aangeboden lift van Kelsey had afgeslagen. Haar zusje had de vorige avond aangeboden om haar op te komen halen, maar ze was te eigenwijs geweest. Het wandelen in de zon naar de Trevifontein had haar gister zo bevallen dat het haar fijn leek om vandaag weer te gaan wandelen, maar inmiddels had ze zich wel bedacht. Met een diepe zucht besloot ze toch de weg verder te zoeken.

Aan het einde van het straatje waar ze in liep kwam ze uit op een groot plein met een fontein, maar er was geen Colosseum te vinden. Ze probeerde op te zoeken waar ze nu was, maar ze begreep niks meer van het kaartje op haar telefoon. Bijna had ze haar telefoon uit frustratie op de stoep gegooid, maar ze besloot dat het niet handig zou zijn. Ze had haar telefoon immers nog nodig. Esmay liep door om te kijken of het blauwe pijltje zou bewegen, maar er gebeurde niks.

'Verdorie.' mompelde ze tegen zichzelf. Ze liep nog een stuk door tot ze ineens tegen iets aan botste en bijna viel. Twee sterke armen vingen haar op. Ze voelde haar wangen rood worden van schaamte en ze durfde de vreemde niet onder ogen te komen.

'S-sorry.' stotterde ze. De vreemdeling liet haar los toen ze weer op twee benen stond. Beschaamd hing ze haar tas weer over haar schouder.

'Kijk eens aan, treffen we elkaar weer.' klonk hij geamuseerd. Even was ze in de war. 'Wie moet er nu uitkijken?' vroeg hij. Haar hoofd schoot omhoog en ze keek recht in twee paar prachtige bruine ogen. Ze herkende de vreemdeling meteen. Het was de Italiaan die haar de vorige ochtend bijna had aangereden. Bij de gedachte eraan voelde Esmay de woede opborrelen. Het beschamende moment van net was ze op slag vergeten. De Italiaan had donkerbruin haar dat netjes in model was gebracht. Zelfs Esmay moest toegeven dat hij er aantrekkelijk uit zag, maar die gedachte zette ze snel opzij. Hij had een grote grijns op zijn gezicht. Ze wist zeker dat hij enorm genoot van dit moment. Even stond ze daar met een mond vol tanden, maar al snel herpakte ze zichzelf.

'Jij! Jij bent degene die mij gisterochtend bijna aanreed,' riep ze verontwaardigd uit.

'Wat doe je hier?' vroeg ze ineens. Ze wist zelf ook niet zo goed waar die vraag vandaan kwam, maar ze kon het nu niet meer terugnemen.

'Dat kan ik ook aan jou vragen, ben je verdwaald?' vroeg hij met dezelfde geamuseerde grijns op zijn gezicht en ze voelde de ergernis opkomen. Mooi niet dat ze dat zou toegeven, dacht ze, dat gunde ze meneer Italiaan niet.

'Tuurlijk ben ik niet verdwaald,' antwoordde ze licht geïrriteerd.

'Je ziet er anders wel verdwaald uit,' constateerde hij.

'Ik ben niet verdwaald, ik ben onderweg naar mijn zusje,' antwoordde ze, maar het klonk onzekerder dan de eerste keer. Zijn grijns werd groter en ze moest haar best doen om de neiging om met haar ogen te rollen te onderdrukken.

'Waar heb je met je zus afgesproken? Misschien kunnen wij je helpen,' bood hij aan. We? Vroeg ze zichzelf verward af. Ze keek langs de Italiaan heen en zag schuin achter hem nog een Italiaan staan. Ook hij had donker haar en donkere ogen, maar in tegenstelling tot de Italiaan die voor haar stond straalde hij wel iets vriendelijks uit. De man stapte naar voren en stak zijn hand uit.

'Danilo, leuk je te ontmoeten,' stelde hij zichzelf voor. 'Dit is mijn vriend Lúc, excuses voor zijn ongepaste gedrag.' Lúc snoof. Ongepast? Zeg maar gerust gewoon onbeschoft en irritant, dacht ze. Ze beet op haar lip om de opmerking binnen te houden.

Ze pakte de hand van Danilo aan en schudde hem. In zijn andere hand had hij een donkerblauw doosje, zo te zien van een juwelier. Alleen het doosje straalde al uit dat het vast heel erg duur was, laat staan wat er in zou zitten.

'Mijn naam is Esmay.' Danilo's hand was warm. Toch kon ze zich niet zo goed focussen. Ze voelde de blik van Lúc op haar branden en ze moest ervan blozen.

'Waar heb je met je zus afgesproken?' herhaalde Lúc.

'We hebben afgesproken bij een klein restaurantje vlakbij het Colosseum, het heet Silvano's.' Bij het horen van de naam van het restaurant knikte beide mannen meteen.

'Wij weten wel waar dat is,' zei Lúc.

'Het is wel een behoorlijk stuk vanaf hier,' zei Danilo. Lúc knikte.

'We geven je een lift,' zei hij. Geschrokken keek Esmay op. Dat was niet de bedoeling.

'Dat is echt niet nodig, als je gewoon wat aanwijzingen geeft, dan vind ik het wel,' zei ze. Lúc trok een wenkbrauw op.

'Zie het als een goedmaker voor gisteren,' zei hij. 'Daarnaast hou je er een ritje in een mooie sportwagen aan over, dat wil je natuurlijk niet missen,' vervolgde hij met een knipoog. Daar was zijn arrogantie weer. Ze rolde met haar ogen. Deze keer onderdrukte ze de neiging niet.

'Weet je wat, laat maar zitten.' Ze draaide zich om en liep weg. Ze had een afspraak en ze zou al te laat komen, dus ze had geen tijd voor dit gedoe. Al had ze wel tijd, dan had ze er geen zin in, dacht ze er achteraan.

'Waar ga je naar toe?' vroeg hij verrast.

'Richting het Colosseum, dat had ik toch al gezegd?' zei ze. De irritatie was duidelijk in haar stem te horen. Hij lachte.

'Je weet dat je de verkeerde kant op gaat toch?' Esmay voelde zichzelf weer rood worden. Dat moest uitgerekend nu gebeuren, dacht ze bitter.

'Stap gewoon in de auto, dan geven we je een lift,' zei hij vermoeid. De commanderende ondertoon die hij had was haar niet ontgaan en hoewel ze het aanbod het liefst had afgeslagen, besloot ze het aanbod toch te accepteren. Ze was al laat voor de lunchafspraak en om eerlijk te zijn zag ze er best tegenop om dat hele stuk nog te lopen. Daarnaast had ze er geen zin in om de discussie nog voort te zetten, want het zag er naar uit dat hij niet snel zou opgeven. Ze zuchtte.

'Voorruit dan.'