Only You

Chapter 4

Ilang minuto ang nakalipas bago ko nagawang makapag salita muli. Unang una, ay hiyang-hiya ako dahil sa pinag gagagawa ko. Napaka assuming ko naman pala. Niloloko lang, nag paloko naman din agad. Pangalawa ay yung katotohanan na muntikan ko na siyang masuntok. Takte! Gusto ko ng mag pakain sa lupa ngayon.

He was eating the cake he ordered kanina. Nagutom at napagod daw kasi siya sa training kaya 'yun. Hinayaan ko nalang muna kumain yung tao. Inayos ko nalang din muna yung mga tanong na papasagutan ko sa kanya.

Hindi ako maka-tingin sa kanya ng diretso. Nahihiya kaya ako sa kagagahan ko!

Ilang minuto ang lumipas at tapos na siyang kumain. Finally, masisimulan na namin 'to at makakauwi na ako. Hindi ko na kaya ang kahihiyan na ginawa ko ngayon araw. Ayoko nang dagdagan pa. Kota na ako.

"Ready kana?" Tanong ko sa kanya. Tumango naman siya at nag punas muna ng bibig. Hindi ko maiwasan na mapatingin sa labi niya. Ang ganda at ang lambot, parang ang sarap halikan.

Oh my gosh, ano ba 'tong mga iniisip ko.

"Teka, wait. Mahihirap ba yung mga tanong mo? I mean, baka may mga math solving problems and sizzling questions pa ah," he said to me. Ngumisi naman ako at umirap sa kanya. Takte, bakit naman niya naisip 'yun aber.

Umiling ako. "Wala. Walang mga ganun. My question is just all about basketball and your career here in UP. Kumbaga, yung mga frequently asked question about you right now," I explained to him. Baka kasi kung saan na naman makarating 'to e, mahirap na. He mouthed, "Ah," and nodded at me.

"Ay, sayang naman. Akala ko pa naman kasama sa mga tanong yung, how's my sex life. Mga ganun," mapangasar niyang ani sakin. Alam kong nag pipigil lang siya ng tawa ngayon. Huminga ako ng malalim and I glared at him. Take note, Death Glare.

Kinuha ko na ang papel at sinimulang basahin sa kanya yung mga tanong.

"So, my first question is. Why did left your former school? And what comes to your mind para piliin ang UP?" I asked him. Inilagay niya ang kamay niya sa baba niya at nag simulang mag isip.

Nakatingin lang ako sa kanya, nag aantay ng sagot.

"We know naman yung nangyari s—," hindi natuloy ang pag sasalita niya ng tumunog ang telepono ko. Agad kong tinignan 'yon at nakitang si Papa ang tumatawag. Ngumiti akong hilaw sa kanya at nag sign na sasagutin ko muna yung tawag.

"Hello, Pa? Bakit po kayo napatawag? May problema ba?" Tanong ko mula sa kabilang linya.

"Pasensya na anak kung naistorbo kita, pero importante kasi ito."

"Po? Bakit pa? Ano bang nangyari?" Kinakabahan kong tanong sa kanya.

"Papunta kami ngayon sa PGH, sa may emergency."

Agad akong kinabahan.

"May nangayari ba kay Kyle? Bakit? Ano po? Nasaan na kayo?" Nag mamadali kong tanong.

I noticed that Ricci looked at me but I ignored it.

"Si Kyle, anak. Napansin kong matamlay siya. Nung hinawakan ko'y naramdaman kong mataas ang lagnat niya. Naisip ko na dalhin agad siya sa PGH dahil 'yun naman ang bilin ng doctor diba?" He explained.

Napapikit ako at napahawak sa aking dibdib. Kyle, you're making me worried again.

"Sige pa, tawagan mo ako kapag nakarating na kayo. Susunod narin ako diyan. Antayin niyo ako," sa aking boses ay pilit akong nag papakatatag.

"O sige anak. Huwag kang mag madali. Mag ingat ka."

I can't papa.

Hindi na ako sumagot at dahil pinatay ko na agad ang telepono. Agad kong inayos ang mga gamit ko para makapunta na agad sa PGH. It's the first time na nilagnat ang kapatid ko. I thought everything's okay.

Tumingin ako kay Ricci. Halata sa aking mukha ang pagka balisa. "Ricci, I'm really sorry but I have to go. Emergency lang and my brother really needs me," nag mamadali kong paalam sa kanya. I hope he can still lend some time for me.

"Y-yeah, sure." Nag aalinlangan niyang sagot. "Maraming salamat at pasensya na talaga." Ani ko at mabilis na kinuha ang bag ko. Bumaba na ako para makalabas sa Cafe. Hindi ko alam but I feel like I lose my chance again.

But I do not have a choice.

Pag karating ko sa labas ay wala namang mga jeep. May mga taxi pero alam ko naman na hindi ko afford. Nag titipid ako ngayon dahil gamutan pa ng kapatid ko. Hindi ako pwedeng mag gasta nalang.

Sumasakit ang ulo ko dahil hindi ako makapara dahil wala namang mapaparahan. Ugh! Bakit pa kasi ngayon pa? Timing ba talaga 'to?

Ilang minuto na ang nakalipas pero wala parin. Hindi na ako mapakali dito sa kinalalagyan ko.

Ngunit may isang sasakyan na tumigil sa harap ko at unti-unting ibinaba ang bintana nito.

Nakita kong si Ricci pala 'yun.

Teka, si Ricci?

"Do you need a ride?" He asked me. Hindi na ako nag isip pa at agad akong sumagot sa kanya. "Oo, pwede ba?" Tanong ko. He nodded at me. Wala na akong inaksayang oras at sumakay na ako sa sasakyan niya.

"Uhm, saan ba punta mo?" Tanong niya. "Sa PGH, sa may emergency section," ani ko habang inaayos ang seatbelt ko. Hindi siya agad nakapag salita. Naramdaman kong umandar na ang sasakyan.

Habang kami ay nasa byahe ay lingon siya ng lingon sakin. Ewan ko kung sa side mirror ba siya nakatingin or sa akin. Ayoko namang mag assume.

"Sinong pupuntahan mo dun? Tanong lang," he speak to break the silence between us. I looked at him. I couldn't smile anymore. I'm just thinking about my brother. I need to be in his side by now.

"Kapatid ko," simple kong sagot. Ilang minuto ulit ang lumipas ng mag tanong siya ulit. "What happened?" He asked. I did a deep sigh. It's so uncomfortable for me saying to others of what we're going through right now.

"It's okay. Hindi mo naman kailangan sagut—," I cutted him. "Meron siyang leukemia," kalmado kong sagot. I don't want to cry, not infront of him.

Tumingin ako sa kanya. "Acute Myelogenous Leukemia, to be exact. While AML naman in short term," paliwanag ko. It's new to me. Opening up to a stranger. Hindi ko alam pero sa mga kakilala ko nga ay nahihirapan na ako, pero parang kay Ricci e, hindi.

Naramdaman ko ang mabilis na pag andar ng sasakyan niya. Jusko, mag papakamatay na ba 'to? Bakit isasama pa ako?

"I didn't see it coming though. I mean, you look so okay while wearing your smile," he said but his gaze is still focused on the road. I timidly smiled at him.

"Well, a simple smile can hide everything... sometimes, it feels like you're using some sort of mask to be able to protect yourself. You know, our world is full of harm and unhappiness."