MAFYANIN RÜYASI

17. Bölüm: Huysuz Keçi

- Ama bir şartım var.

- Ne şartı?

- Bir daha adam öldürmek yok.

- İmkansız. Kendimi ve seni korumak için adam öldürmek zorundayım.

- O zaman bende imkansızım.

Toprak sinirlenmişti. Bileğimi sıkmaya başladı. Belli etmemeye çalıştım ama canım çok yanıyordu.

- Toprak canımı yakıyorsun.

Toprak şaşırmıştı. Bileğimi sıktığını farkında değildi. Hemen bıraktı.

- Özür dilerim farkında değildim.

Artık eminim bu çocuk psikopat. Yükseliyorum. (bu histen bıktım) Toprak beni omzuna almış, evden çıkıyor.

- Toprak beni bıraksana. Nereye götürüyorsun beni?

- Hayır seni indirmicem ve seni evime götürüyorum.

- Gelmicem!

- Şu an geliyorsun ama.

Evden çıkmıştık, beni arabaya bindirmiş emliyet kemerini takıyordu. Sonra sürücü koltuğuna oturdu ve gaza bastı. Kaşınıyorum ben yani en başta şüpheliyim ama artık eminim. Ben kaşınıyorum. Kapıyı açmaya çalıştım. Hemen kapıyı kitledi.

- Ölmeye mi çalışıyorsun? Uslu dur yolumuz uzun. Ve seninle uğraşmak hiç istemiyorum.

- Beni müsait bir yerde indir o zaman. Çünkü uslu durmicam.

Yine gülüyo. Farkettiniz mi? Bu son 3 günde tanıştığım herkesin gülüşü tuhaf. Ya korkutuyor ya sinir ediyor ya da zamansız. Offf Yasemin başıma neler açtın. "keşke zombilere yem etseydim seni Yasemin" Bunu sesli mi söyledim? Evet, yine gülüyo. Kesin sesli söyledim. Başım halen dönüyo. Ve sinirlendiğim için artmıştı. Bende kafamı cama dayadım ve uykuya daldım. Sonunda uyuyabilmiştim.

Toprağın Ağzından:

Huysuz keçi. Kafamı kırıyodu neredeyse. Ama çok tatlı uyuyo. Bu kesinlikle hile, o böyle uyurken ben sinirlenemiyorum.

Sonunda eve geldik. Evin önüne park ettim. Öykümü aldım ve eve girdim. Kendi yatağıma yatırdım. Bende yatağın yanında ki kanepeye uzandım.