MAFYANIN RÜYASI

18. Bölüm: Balina Mı O?

Öykü'nün Ağzından:

Oha! Balina mı o? Noluyo lan? Okyanusun derinlerinde yalnızım, her yer kararıyor. Çığlık atarsam boğulacam. Nefesim azalıyor. Ne tarafa yüzücem? Yukarı bakıyorum. Aydınlık! Çabuk yüz Öykü. Ayağımı biri tutuyor. Ayağımda bir çocuk eli var. Ama çok karanlık, yüzünü göremiyorum. O ele bir tekme attım. Ve son gücümle yüzmeye başladım. Nefesim tükeniyor. Az kaldı, tam elim aydınlığa değecekken. Nefesim bitti. Karanlığa doğru çekiliyorum. Neredeyim ben? Mekan değişti. Tekrar nefes alabiliyorum. Hastanedeyim ama yine yalnızım ve heryer karanlık. Bir odanın ışığı yanıyor. O odaya doğru koşmaya başladım. İçeriden sesler geliyor. Annem ve babamın sesleri. İçeri girdim, ama burası morg.

- Anne, baba ne yapıyorsunuz burda?

Annem ve babam bir dondurucu un kapağını açtı ve içeri girdi. Kapağı açmaya çalışıyorum ama olmuyor. Sonra arkamdan sesler geldi. Arkama dönünce şok oldum. Benim 10 yaşında ki halim kaldığım yetimhane in müdürü ve bir morg görevlisi. Olan biteni izlemeye başladım. Görevli dolabın kapağını açıyor ve annemle, babamın cesetlerini bana gösteriyor.

- Senin annen ve baban bunlar mı?

- Evet abi, bunlar.

Mekan yine değişti. Yetimhanedeyim. Burası beni kaldığım oda, herkes uyuyor. Ama benim yatağım boş, ben neredeyim? Ağlama sesi, sese doğru gittim. Koridora çıkınca, bir kız koridorun sonunda ağlıyor. Bu kız benim ama çok küçüğüm. Ona doğru koşmaya başladım. Öyle bir bakıyor ki "beni kurtar" diyor resmen.

- Ağlama!

- Asıl sen ağlama!

- Ne? Ben ağlamıyorum ki.

Ağlıyorum. Hüngür hüngür ağlıyorum. Ah! Bir şeye çarptım. Ama karşımda bir şey yok. Dur bi dakka karşımda hiç kimse yok. Hiçte olmadı başından beri aynada ki yansımama bakıyordum. Yere çöktüm. Yine yalnızdım. Sallanıyorum! Deprem oluyo! Deprem oluyo!

- Öykü kalk!

- Kim bağırıyor lan!