Gün geçtikçe içinçe çekildiğim bu karanlık cennette kulaklarımı cırmalayan bir çığlıkla kendime geliyorum. Ağzımı kapatıp gözlerimden akan yaşı elimin tersiyle sildikten sonra akan kanı izleyip tatmin oluyorum. Biraz daha ve biraz daha. Ben yürüdükçe benimle ilerleyişini bana itaat etmesi olarak algılamamalıyım sanırım. Ama bunu seviyorum. Bu sessizliğide seviyorum. Aslına bakarsan, kendimden başka herşeyi sevebilirim.
