Buradan nefret ediyorum. Yüzünü görmek zorunda olduğum insanlardan nefret ediyorum. Birçok kez kaçmaya çalışıp bunu başaramadığımı unutsam tekrar herşeyi ardımda bırakıp kaçma eğiliminde bulunabilir miydim acaba? Cesaret edebilir miydim buna? Artık burada oturmuş sessizce ölümümü beklerken, hergün kendimi kesip acı çekerken hayata tutunmaya çalışır mıydım? Düşündüm de, hayır. Hayata baştan başlayacak gücüm yok artık. Ölüme üç buçuk kala bu azaptan kurtulup yeni ve temiz bir sayfa açacak gücüm yok. Aslına bakarsan 1 ay dayanacak gücü bile kendimde zor görüyorum. Bende isterdim gelip birinin beni buradan çekip çıkartmasını, yaşamıma umut serpmesini fakat hayır. Artık olmaz. Ağır depresyon içeren bir hayat yaşıyorum (yaşamak denirse buna!).
Hergün aynı şey, hergün içinde olduğum durumdan yakınıp duruyorum. Farklılaşamıyorum ama depresyonumu ağırlaştırabiliyorum. Yaşamayı sevmiyorum, elbet birgün bu hayata veda edeceğim ve o günün yaklaştığını hissedebiliyorum. Alamadığım, alsamda geri veremediğim nefeslerim beni boğuyor. Giderek dibe çekiliyorum..
