'' Asosyallikte bir sınır yok mu Granger. Seninki sınırsız gibi duruyor da.''
'' Beyinsizlikte bir sınır yok mu Malfoy. Senink...''
'' Evet Granger evet. 1. sınıfa gidiyorsak bana çok fena laf soktun tebrikler.''
'' Seninle uğraşarak vaktimi harcaya...
Draco bir rafı daha yanındaki masaya boşaltıyordu. Geldiklerinden beri Granger'la hiç konuşmamışlardı. Draco ona kızgın ya da kırgın değildi. Ama artık affedilmeye çalışmak onu yormuştu. Yaptığının hoş olmadığının farkındaydı ama bu kadarının fazla olduğunu düşünüyordu. Granger'ı kendi haline bırakmaya karar verdi.
Bu karar ve iki tarafın da tamamen sessiz bir şekilde oturması yaklaşık bir saat sürdü. Sonra sırayla göz göze gelmeler, gözleri kaçırmalar ve bir şey söyleyecek olup susmalar başladı. Aralarında kimin önce pes edeceğini kestiremedikleri bir savaş var gibiydi. İlk pes eden Hermione oldu. İkisinin de hiç beklemediği bir anda sesini çocuğa duyurmak için yüksek sesle konuştu.
"Evet, haklısın biraz abarttım."
"Efendim?"
"Şansını zorlama Draco."
"Biraz önce bunu söylemediğine eminim Granger."
Kız kendi kendine söylendi. Sonra da eskisinden yüksek sesle bağırdı.
"Haklısın, biraz abarttım Malfoy, ama bana kendimi değersiz hissettirdin."
"Bunun için senden özür diledim, niyetim bu değildi."
"Biliyorum.."
"Bilmelisin Hermione, sana değer veriyorum bence biz.. biz birbirimizi tamamlıyoruz yani.. anlarsın ya."
Hermione yamuk bir gülümsemeyle sordu.
"Nasıl yani?"
"Yani arkadaş olarak çok uyumluyuz demek istiyorum. Bence birbirimize arkadaşlık anlamında şans vermemiz çok güzel bir şey."
Genç adam dudağını ısırdı. Söylemek istedikleri kesinlikle bunlar değildi. Kızın ise çoktan yüzü düşmüştü ama sonraki saniye toparladı.
"Haklısın. Ben de arkadaşlığımıza bir şans daha verdiğimiz için mutluyum."
Yıllar gibi gelen ama birkaç dakika süren bir sessizlik oluştu. Neyse ki Draco bunu bozdu.
"Belki bana yardım etmek istersin Granger, biraz zorlanıyorum da."
Gülümsedi, kız da karşılık verdi ama ikisinin de arkasında çok derinlerde buruk iki kalp vardı.
"Tabii, ama çok alışma yarın yardım etmeyeceğim."
"Sen Hermionesin tabiki etmeyeceksin."
İkisi de güldü ve arkadaş fikrine alışmaya çalıştılar. Birlikte önce kütüphane temizlediler sonra ise yemek için ayrıldılar. Akşam Draco kütüphaneye gittiğinde Hermione oradaydı, kitap okuyordu. O da bir kitap aldı ve kızın karşısına oturdu. Birkaç kelime konuştular ama genel olarak karşı karşıya kitap okudular. Karşılarında sevdikleri insanın olduğunun farkında olarak ama bunu asla söyleyemeyeceklerine inanarak orada öylece oturdular.
