THE GUYS OF RANGOON 1930

အခန်း ( ၁၇)

The Guys of Yangon,1930(Part 16)
....... ....... .....
                                   အခန်း(၁၇)

                                    ……………………

လမ်းမတော်ဖိုးတုတ် က မတ်စတီးခန်း ကို ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်သည်။

“ငါ့ မင်းနဲ့ စကားပြောချင်လို့ ..ဖိုးတုတ်…အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ရမလား”

ဖိုးတုတ်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၏။

မတ်စတီးခန်း အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ဖိုးတုတ်က နံရံတွင် ချိတ်ထားသော ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး ကျွန်းကုလားထိုင်တွင် ခြေချိတ်ထိုင်လိုက်၏။

မတ်စတီးခန်း က ဖိုးတုတ်ရှေ့မှ ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်သည်။

“ကဲ..ဘာပြောချင်တာလဲ..ပြောဗျာ”

“ဒီကို ငါ့ဂုဏ်သိက္ခာအတွက် ငါလာရတာပဲ ဖိုးတုတ်…ဒီပွဲမှာ ငါတို့ ရှုံးသွားပြီ..ငါလည်း ဒီပွဲကို ငါ့နောက်ဆုံးပွဲ လို့ ယူဆထားပြီးသားပါကွာ။ မင်းကို ငါတို့ လက်လှမ်းမမီတော့ပါဘူး”

“အင်း.အဲ့ဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ”

“ငါ ပုဏ္ဍားဘထွန်းတုန်းကလို အရှက်တကွဲနဲ့ ဒီလောကထဲက ထွက်မသွားချင်ဘူး..ဖိုးတုတ်။ ငါ လူမိုက်လောက ထဲကနေ သိက္ခာရှိရှိပဲ ထွက်သွားချင်တယ်။ အဲ့ဒါကို မင်းနားလည်မှာပါ”

“ဒါဆို..ပေးခဲ့ရတဲ့ အသက်တွေ အတွက်ကရော..”

မတ်စတီးခန်း က သူ့ ဦးထုတ်ကြီးကို ချွတ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် အိတ်ကပ်ထဲမှ ဆေးပြင်းလိပ်ကို ထုတ်ကာ မီးညှိ့လိုက်၏။

“ဖိုးတုတ်…မင်းဘေးနားက လူတွေ သေသလို..ငါ့ဘေးနားက လူတွေ သေခဲ့ရတာပဲ….ဂန်ဂယားကို မင်းတို့ လက်စဖျောက်လိုက်ပြီမဟုတ်လား”

ဖိုးတုတ်က ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည်။

“အဲ့ဒါ ငါ့တရားမဝငသှား ပဲ ကှ။ ငါ့သား။ငါ့သား”

မတ်စတီးခန်း က ဆေးပြင်းလိပ်ကို အားပြင်းပြင်းဖွာထုတ်လိုက်သည်။ မီးဖွားအချို့ပင် အင်္ကျီပေါ်ကျကုန်သည်အထိ။

“ဂန်ဂယား အမေ က ငါ့ မိန်းမတွေထဲက တစ်ယောက်ပဲ။ သူက ဟိန္ဒူမ ဖြစ်နေလို့..ငါ့တရားဝင်စာရင်းတော့ ထည့်လို့မရဘူးပေါ့ကွာ။ ဂန်ဂယားက စစ်တပ်ထဲမှာ အကြာကြီးနေခဲ့တယ်။ အနောက်ဘက်စစ်မျက်နှာ ပရပ်ရှားမှာ လူတွေအများကြီးသတ်ခဲ့တဲ့စစ်သား။ သူပြန်လာတဲ့အချိန် သူက လူမိုက်လောကထဲ ငါ့နေရာကို ဆက်ခံချင်တယ်တဲ့။ ဒီတော့ ငါပြောခဲ့တယ်။ ငါ့က အနားယူတော့မှာ..မင်းဆက်ခံချင် ဆက်ခံ ဖိုးတုတ် ကို အပြတ်ရှင်းမှ ဆက်ခံခွင့်ရှိမှာလို့ ပြောလိုက်တယ်။ အခုတော့ သူသေပြီ”