━ of freedom and of pleasure
nothing ever lasts forever
everybody wants to rule the world
dziewczyny, które zrzucają skóry jak węże.
cover by @volluptas
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Pansy Parkinson była wężem. Najgorszym z ich rodzaju, tym w ludzkiej skórze z podwójnym językiem i chwiejnym nastrojem.
Węże zrzucają skórę, wszyscy to wiedzą, Pansy również miała to w zwyczaju. Przecież to nic złego, potrafić dostosować się do każdej sytuacji. Używać kłamstwa, robić maski z własnej twarzy, tak często, że zapomina się która z tych masek jest twoim prawdziwym ja.
Nie chciała żeby komukolwiek stała się krzywda. Krzyknęła, chciała wydać Harry'ego Pottera, ale to wszystko zrobiła, bo chciała by ten koszmar się skończył. Nawet na chwilę, krótką chwilę.
━ On jest tutaj! Potter jest tutaj! Niech ktoś go złapie!
Krzyk rozpaczy, rozdzierający jej dumę na drobne kawałki. Czemu zmusili ją, by żałowała do końca życia tej drobnej chwili słabości?
Pansy Parkinson bała się tamtej nocy. Strach opętał jej ciało, myśli i słowa. Gdzieś po drodze w swoim życiu zapragnęła być jak złote dzieci Gryffindoru, pełne uczuć i odwagi.
Siedząc w lochu oparta o wilgotną jak jej policzki ścianę, tuląc do siebie, każdego kto bał się tak jak ona, nadal nie potrafiła znaleźć w sobie siły.
Potem wstał Teodor. Oh, jak bardzo pragnęła mieć taką samą siłę w sobie! Wyciągnął do niej rękę oraz otarł im wszystkim łzy.
━ Życie albo śmierć.
Powiedział tamtej nocy, a Pansy nie chciała wybierać. Była słaba. Wyprowadzając tych bezbronnych z Hogwartu tamtej nocy, pomyślała o tym, któremu zaufała na tyle, by znaleźć w sobie wolę walki. Była mu wdzięczna za tak cudowny dar. Odwagę, którą odnalazła.
Wchodząc przez tajny tunel do tej zapyziałej knajpy, pomyślała:
Zabawne, że ci najsilniejsi w dobrych czasach, są bezsilni w tych złych.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
