The Wife's Suffering [COMPLETED] ✔

TWS 40

Shantal's POV,

I was busy with the papers of my patients when I heard a knock on my office.

"Come in." I called. Pumasok naman ang isang nurse. Bahagya akong nagulat nang makita kong bitbit nito si Jazrine.

Aawayin niya na naman ako rito?

"Dok, Mrs. Del Prado wants to see you." Sambit ng nurse bago dinala si Jazrine sa harap ko.

"You can leave us now." Sambit ko sa nurse at nginitian ito. Ngumiti naman ito sa akin bago bumaling kay Jazrine at nginitian rin ito saka umalis.

"Kung nandito ka na naman para kausapin ako tungkol sa personal issue natin, please---"

"Mahal mo pa ba si Dean?" Nagulat ako sa diretsahan niyang tanong.

"Why do you have to as---"

"Do you still love him?" She ask in a serious tone while cutting me off.

"No." I tried to sound like I was so sure about what I said but deep inside, it was a question mark in me.

I don't really know about how I feel for Dean. But I was sure that we will never be together again.

Nagbaba siya ng tingin sa ballpen na hawak ko saka ngumiti, isang malungkot na ngiti. Napakunot naman ang noo ko sa inasta ngayon ni Jazrine.

"I guess this is my karma, I'm sorry." Nagulat ako sa bigla niyang paghingi ng tawad sa akin. "I'm sorry dahil ako ang naging dahilan ng paghihirap mo noon. I'm sorry at dahil sa akin nasira ka. I'm sorry at dahil sa 'kin nawala ang anak niyo ni Dean. I'm sorry dahil---"

"Why are saying sorry now?" I cut her off. But she just smiled. A hurtful smile, by the way.

"I just realized how pity I am, trying to beg for somebody's love not minding that I was ruining someone's life." Tahimik lang akong nakikinig sa sinasabi niya. Pero hindi ko pa rin siya magets. Hindi ko mawari kung bakit siya humihingi ng tawad sa akin ngayon, knowing na sukdulan ang galit nito sa akin nong isang araw.

"I'm sorry for being selfish. Patawad dahil nasira ang buhay mo nang dahil sa 'kin." Nanlaki ang mga mata ko nang bigla siyang lumuhod sa harap ko. Tumayo naman ako agad at hinawakan siya sa balikat para itayo.

"H-hey!" I said at umupo sa upuang malapit kay Jazrine. Pinunasan naman niya ang luha sa mga mata niya.

"Ngayon ko lang narealize kung gaano ako kasamang tao. I realized how odious I am for being the cause of someone's suffering. I'm sorry." Umiiyak niyang sambit. Panay punas naman siya sa kaniyang mga luha habang nakayuko.

Hindi ko namalayang umiiyak na rin pala ako. Napatingin ako sa mukha niya nang mag-angat ito ng tingin.

"Alam kong pinuntahan ka ni Dean sa condo mo nong isang araw." Nagulat ako dahil sa sinabi niya. But I still remain silent. Alam kong walang nangyari sa amin. "Alam kong nagpapadala siya ng mga bulaklak sa 'yo. I also know that he's begging for you again."

Hindi na ko magtataka kung malaman niya. Araw-araw pumupunta sa condo ko si Dean at araw-araw ko rin siyang tinataboy.

"Ayokong makasira ng pamilya---"

"Alam ko, pinapasundan ko si Dean. Alam kong tinataboy mo siya pero lagi ka pa rin niyang pinupuntahan. I talk to him at ang sakit lang dahil hindi niya dineny." She pressed her lips inward, trying to stop herself from crying so much again.

I looked at her. I pity her.

"Sa sampung taon na naging mag-asawa kami, nilinaw niya sa aking kukunin ka niya ulit kapag nakita ka niya. He didn't stop to find you at ngayon nga at nahanap ka na niya, he wanted you back." And with that, she burst into tears. Tumungo ako at pinipigilang tingnan siya dahil ako ang nasasaktan sa kaniya.

"Our original plan before is that aalis ako para magpaalam sa mga magulang kong magpapakasal na ko. Naiwan siya rito para ayusin ang annulment papers niyo at susunod siya sa akin sa Italy para doon kami magpakasal. But he changed his plan. He said, he can't marry me anymore because he already falls for you. Umuwi ako at nalaman ko ang tungkol sa pagkamatay ng anak niyo at pagkawala mo." Tumungo siya na para bang inaalala niya ang nakaraan.

"Naaalala ko pa kung paano niya tinanggap ang parusa ng tatay niya sa kaniya nong malaman ang nangyari sa 'yo. Lumaban siya dahil iniisip niya na kapag nakalabas siya, hahanapin ka niya. I'm the reason why his father let him out of that jail. Pumayag siyang ipakasal sa akin para sa anak namin, pero ikaw pa rin ang mahal niya." Ngumiti siya ng pilit.

"His love for you is really unconditional. Mahal ka pa rin niya kahit sampung taon ang naging pagitan ng pagkawala mo. Ginawa ko ang lahat para bumalik sa akin ang pagmamahal niya. But I only look stupid. He still loves you."

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ba dapat sa mga sinasabi niya. I don't get her. Di ko alam kung bakit niya sinasabi sa akin ang mga ito.

"Pwede ba kong magrequest?" Nagulat ako sa naging tanong niya. I looked at her and waited on what she would say. "Tanggapin mo siya ulit?"

Labis na nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Nakatulala ko lang siyang tiningnan at binabasa ang mukha niya.

"W-why are you saying this t-to me?" Naguguluhan kong tanong sa kaniya. But she just smiled at me. Napabaling ang tingin ko sa kamay niyang inabot ngayon ang kamay ko.

"Mamamatay na ko, Shannen. Iniisip ko nalang ang anak kong maiiwan ko. Gusto ko sanang ikaw ang tumayong ina niya para sa akin."

"Don't say that please." Pakiusap ko dahil ayokong isiping maiiwan ang anak nila kapag nawala nga siya.

"I just want to be truthful. Wala pa mang sinasabi ang doktor sa akin pero alam kong may taning na ang buhay ko. I now have stage 4 cancer in my brain. It's untreatable na talaga." She kneel in front of me. Hindi ko magalaw ang katawan ko para patayuin siya dahil nagugulat ako sa mga sinasabi niya.

"Anytime maaaring mawala na ko---"

"Please don't say that." I beg.

"Sinasabi ko lang ang nararamdaman ko. Ayokong mawala na hindi pinagsisisihan ang mga ginawa ko sa 'yo. Alam kong wala ako sa lugar para makiusap sa 'yo ng ganito pero nakikiusap ako. Kung sakaling mawala na ako, sana tanggapin mo ang anak ko. Sana tanggapin mo sila. Parang awa mo na." She cried.

Hindi ko alam kung bakit tumango ako. Para bang may ibang nagmamay-ari sa katawan ko at bigla nalang akong tumango.

Why did I agree?

Tumayo naman siya at umupo ulit sa wheel chair niya.

"May aaminin ako sa 'yo." Napatingin lang ako sa kaniya. She's full of surprises now. "I faked our marriage. Hindi totoong kasal kami at hindi niya alam iyun."

And with that nanlambot ang tuhod ko.

H-how?