Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 7th (Part 2)

Een pijnscheur trekt door mijn hand. Nog één, Jade… Voorzichtig plaats ik het scherpe stukje glas op mijn pols, en trek een diepe kras. Op het moment dat ik mijn neus ophaal, weet ik dat ik fout ben. Vlug verstop ik het stuk glas onder mijn kussen en blijf muisstil op mijn bed zitten. In de kamer naast me komt beweging, en enkele minuten later hoor ik de dribbelpasjes van mijn broertje de trap af lopen. Ik durf niet te ademen. Op het moment dat de deur opengaat, sluiten mijn ogen en hoop ik dat ik onzichtbaar ben. Nou ja, bij wijze van spreken ben ik al onzichtbaar. Niemand ziet me staan, niemand geeft iets over me.

Nog steeds met mijn ogen gesloten, voel ik mijn hand verplaatsen en een zachte stof wikkelt zich om mijn wonden. Enkele minuten gebeurt er niks naast me. Het blijft stil. Het enige wat ik hoor is zijn zachte ademhaling. Tranen wellen op in mijn gesloten ogen als ik me realiseer hoeveel pijn ik hem doe.

‘Ik hou van je…’

Dat was het moment waarop ik brak. In duizend stukjes. Mijn hart, mijn ziel, mijn lichaam, alles. En het deed zoveel pijn.

Tranen rolden uit mijn ooghoeken en toen ik mijn ogen opende, was hij weg. Ik heb hem niet horen vertrekken. Ik probeer rustig adem te halen, maar het gaat lastig. Mijn ademhaling is gehaast en angstig, mijn hart klopt sneller en ik ben onrustig in mijn hele lichaam. Tranen vloeien nu over mijn wangen op mijn broek.

Het was nooit mijn bedoeling om iemand pijn te doen. Maar nu doe ik iedereen pijn, mijn ouders, mijn broertje… Ik wilde alleen mijn eigen pijn weghalen… Alles is mijn eigen schuld!

Voorzichtig duw ik mezelf omhoog, en probeer op mijn trillende benen te staan, maar al snel laat ik mezelf vallen, en rol mezelf op als een bolletje; huilend en trillend. Mijn hele lichaam doet pijn, elk klein deel waarvan ik niet eens wist dat het bestond, doet pijn. Duizenden gedachtes schieten door mijn hoofd. En in een fractie van een seconde, zet ik mijn stembanden op en schreeuw. Schreeuw zo hard als ik kan. Alsof ik alle pijn uit me wil schreeuwen, en dat is ook wat ik wil doen. Toch helpt het niet.

Na een kwartier, sta ik op en strompel naar de badkamer. Daar kijk ik in de spiegel en barst opnieuw in tranen uit. Waarom voel ik me zo? Is dit normaal?

Voor de zoveelste keer probeer ik mijn ademhaling onder controle te houden, maar ik faalde opnieuw.

Op het moment dat ik recht in mijn eigen ogen kijk, draait mijn maag om en komt alles eruit. Als ik ben gestopt met trillen, spoel ik mijn mond om, zodat de vieze smaak weg gaat en veeg ik mijn mond af. Met trillende handen draai ik de kraan van mijn bad open en steun op de wasbak, zodat ik rechtop blijf staan. Ik weet niet eens wat ik doe, ik heb mezelf niet meer onder controle…

Vlug draai ik het slot van de badkamer op slot en laat me zakken in het warme water. Met kleren. Ik heb niet eens de kracht om mijn eigen tranen weg te vegen, laat staan om mijn kleren uit te doen. Even twijfel ik, maar daarna knijp ik mijn neus dicht, en ga kopje onder.

Mijn hart begint sneller te kloppen, en na enkele minuten beginnen mijn oren te suizen, en word het langzaam licht in mijn hoofd. Daarna word alles zwart, het enige wat ik nog hoor is mijn broertjes angstige stem achter de deur…

•-•-•-•-•

‘Jade?’

Ik probeer mijn ogen te openen, maar ik sluit ze meteen weer. Het felle licht in de kamer doet pijn. Een pijnscheur schiet door mijn hoofd, en ik krimp ineen.

‘Lieverd, ben je wakker?’ ik herken mijn moeders stem.

Een ontzettende hoofdpijn zorgt ervoor dat elk geluid om me heen, pijn doet. Mijn oogleden zijn zwaar en ik heb moeite met ademen.